บทที่ 4 ฮูหยินน้อยเปลี่ยนไป
1328 คำ
ยามเหม่า ณ จวนสกุลเฉิน
ลี่ชิงตื่นมาในยามเช้า ยามเหม่าฟ้ายังไม่ทันสาง ลี่ชิงสมหญิงรู้สึกปวดระบมแผลตรงน้องโจ๊ะโม๊ะ ความปวดร้าวทั้งปวดแสบ ปวดหน่วง ปวดหนึบ ปวดตื้อ ปวดตุบๆ มันปวดผสมกันแบบรีมิกซ์เหมือนดนตรีตามผับเทค คือปวดได้โล่เบอร์นี้เลยเหรอ
ใครจะไปนึกว่าการคลอดเจ้าสองหมูตอนออกมาจะทำให้น้องสาวปวดได้ขนาดนี้ ตอนนี้ลี่ชิงรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก
"ฮือๆๆ ระบมไปหมดเลย น้องสาวจะใช้การได้อีกหรือไม่ ฮือๆ"
ลี่ชิงบ่นโอดโอยอยู่เพียงลำพัง ฟ้ายังไม่สาง แต่สาวใช้ก็เข้ามาจุดเทียนไขให้ความสว่าง คอยเติมเทียนให้ห้องนางสว่างอยู่ตลอดเวลา นางเห็นสาวใช้อายุน้อยน่าจะอายุยังไม่ถึงสิบห้าปีเดินเข้ามาพร้อมอ่างน้ำร้อนในมือ
สาวใช้ผู้นั้นมองนางอย่างหวาดกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าลี่ชิงด้วยซ้ำ
"ฮูหยินน้อยตื่นแล้วหรือเจ้าคะ เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บแผลหรือไม่"
"ตื่นแล้ว เจ็บแผลมาก แต่ตอนนี้ข้าอยากดูหน้าของตัวเองก่อน หน้าตาข้าเป็นอย่างไรตอนนี้ข้ายังไม่รู้เลย เอากระจกมาที"
สาวใช้ทำหน้าเลิ่กลั่ก เหตุใดนางจึงพูดเหมือนเช่นไม่เคยเห็นหน้าตัวเองมาก่อน สาวใช้เดินไปหยิบกระจกมาให้ฮูหยินน้อยตามคำสั่ง ลี่ชิงรีบคว้ามาส่องดูทันที
"โห้ สวยมาก ทำไมข้าสวยขนาดนี้ โอว งาม สวรรค์สร้าง นรกเสริม เยว่เหล่าสนับสนุน"
นางอุทานออกมาอย่างดีใจ ก้มมองหน้าอกของตนเองก็ใหญ่บึ้มยิ่งกว่านางเอก AV จับเอวก็คอดกิ่ว ถึงตอนนี้เอวจะหนาไปนิด หน้าท้องจะยังป่องอยู่แต่ก็ไม่ป่องเท่าร่างสมหญิง บุญเมตตา อันนั้นไม่ได้ท้องนะ ไม่ได้คลอดด้วย แต่หน้าท้องของสมหญิงเหมือนคนท้อง 7 เดือนอยู่ตลอดเวลา ร่างนี้แม้เพิ่งคลอดยังหน้าท้องยุบกว่าร่างเก่ามาก
"ฮูหยินน้อยก็งามอยู่เสมอนี่เจ้าคะ ท่านไม่อยากตั้งครรภ์เสียด้วยซ้ำ ตลอดเก้าเดือนท่านโกรธคุณชายที่ทำท่านมีบุตร" สาวใช้กระซิบบอกนาง
ลี่ชิงหันขวับไปทันที
"ว๊าย อย่าตีข้านะเจ้าคะ ข้าเพียงพูดความจริง"
"ข้าจะตีเจ้าทำไม ข้าเพียงสงสัยว่าข้าไม่อยากท้องถึงขนาดนั้นเลยรึไง เออนี่ เจ้าชื่ออะไร ข้ามีสาวใช้ประจำตัวด้วยอย่างนั้นเหรอ"
"เสี่ยวหยุนเจ้าค่ะ ข้าเป็นสาวใช้ประจำตัวของฮูหยินน้อย" เสี่ยวหยุนมองหลบตาแบบหวาดกลัว
"ทำไมต้องมองข้าแบบนั้น"
"เอ่อ...ฮูหยินน้อยตีข้าทุกวัน ข้าเลยหวาดกลัวเจ้าค่ะ"
"ห๊า! ข้าเนี่ยนะ ตีเจ้าทุกวัน ทำไมใจร้ายจัง ไหนข้าดูซิ" ลี่ชิงดึงแขนเสี่ยวหยุนมาใกล้ ดึงแขนเสื้อสาวใช้ออกดูบนแขน เห็นรอยเขียวช้ำมากมาย
"เจ้าค่ะ ท่านชอบทุบตีข้า แต่ข้าก็ไม่เคยโกรธเคืองอันใด ข้าคิดว่าท่านโมโหง่ายช่วงตั้งครรภ์"
"ข้าขอโทษนะเสี่ยวหยุน ข้ามันแย่มาก เจ้าดูแลข้าอย่างดี ข้ายังตีเจ้าอีก ต่อไปข้าจะไม่ตีเจ้า"
"ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ" เสี่ยวหยุนกลอกตาไปมา ทำหน้าเหมือนหลุดพ้นจากขุมนรก
"ข้าจะไม่ตีเจ้าอีกแล้ว" ลี่ชิงเอ่ยย้ำ สายตารู้สึกผิดมองเสี่ยวหยุนอย่างขอโทษ
"ขอบคุณฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ" เสี่ยวหยุนมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา ตอนนี้เสี่ยวหยุนเองก็ไม่เชื่อหูตนเองเช่นกัน
ฮูหยินน้อยผีเข้าหรืออย่างไร หลังจากนางฟื้นจากคลอดลูกกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แววตาดุร้ายก็เปลี่ยนไปเช่นกัน กลับดูเหมือนแววตาของสตรีมีอายุผู้ผ่านโลกมามาก หรือฮูหยินน้อยถูกปีศาจอาซิ่มสิงอยู่กันแน่
"อูยข้าปวดแผลฝีเย็บปากช่องคลอด ช่องคลอดข้าคงฉีกขาดระหว่างคลอด คงรู้สึกเจ็บบริเวณช่องคลอดราว 2-3 สัปดาห์ แผลใหญ่รึเปล่าเนี่ย น้องสาวข้าแหกไปถึงไหนแล้ว เจ้าออกไปรอข้างนอกก่อน ข้าอยากส่องดูเสียหน่อย"
เสี่ยวหยุนหน้าแดงแปร๊ด รีบวิ่งออกไปข้างนอก ฮูหยินน้อยพูดเรื่องนี้ได้อย่างไม่อายฟ้าดิน ในโลกที่ป้าสมหญิงจากมา เพื่อนพ้องทุกคนต่างคลอดลูก มีลูกกันคนละ 2-3 คน สมหญิงไปเยี่ยมเพื่อนคลอดบุตรที่โรงพยาบาลเป็นประจำ พูดเรื่องแผลหลังคลอดเป็นปกติ
ลี่ชิงหยิบกระจกขึ้นมาส่องดู สูดปากด้วยความเจ็บระบม
"อูยยย เจ้าก้อนซาลาเปาสองก้อน ทำจุ๋มจิ๋มแม่แหกไปรึยังหนอ"
ภาพสะท้อนบนกระจกทำให้นางหน้าแดงซ่าน อู้หูววว น้องสาวสวยมากทั้งสี ขนาดรูปทรง น่ารักเป็นบ้า ขนาดเป็นของตัวเองยังหลงรักเลย มิน่าเล่า สามีถึงรักหลงขนาดนี้ ลี่ชิงเอากระจกเคลื่อนเข้าใกล้อีกนิดเพื่อดูแผลเย็บก็เรียบร้อยดี มีเพียงรอยบวมแดงเล็กน้อยเท่านั้น เฮ้อ! โล่งอก
ฟังจากปากสาวใช้นางคงร้ายกาจมากสินะ ทะลุมิติมาทั้งทีก็มาอยู่ในร่างนางร้ายตาขวาง ทุบตีสาวใช้จนน่วมเขียวไปหมด แถมโกรธสามีที่ทำให้ตั้งท้อง คิดได้ยังไง เป็นผู้หญิงอะไรแบบนี้ ท้องกับสามีควรดีใจไม่ใช่เหรอ
หรือว่า ....นางกับสุดหล่อเฉินเซียวหลางยังไม่ได้แต่งงานกัน นี่ลี่ชิงถูกเจ้าโจรราคะกล้ามแน่นขืนใจจนตั้งครรภ์หรืออย่างไร...
แล้วทำไมต้องโกรธสามีขนาดนั้นด้วย
เรื่องนี้ป้าสมหญิงต้องหาคำตอบเสียแล้ว
เสี่ยวหยุนโผล่หน้ามาที่ประตูอีกครั้ง ลี่ชิงยิ้มให้ จนเสี่ยวหยุนมองไปด้านหลังว่าฮูหยินน้อยยิ้มให้ใคร เสี่ยวหยุนเดินเข้ามาอย่างกล้าๆ กลัว ๆ
"เสี่ยวหยุนเอาจานขนมบนโต๊ะมาให้ข้ากินที ข้าหิวมาก"
เสี่ยวหยุนเดินไปหยิบจานมาให้ ลี่ชิงกัดกินไปหลายคำ นางมองเสี่ยวหยุนแล้วเหลือขนมไว้สามชิ้น ยื่นจานให้เสี่ยวหยุน
"กินขนมช่วยข้าหน่อยเสี่ยวหยุน เจ้าดูแลข้าทั้งคืนคงเหนื่อยไม่น้อย เจ้าคงหิวเช่นกัน ต่อไปข้าจะดูแลเจ้าเอง"
เสี่ยวหยุนรับจานขนมไปกัดกินพร้อมน้ำตานองหน้า
ฮูหยินน้อยต้องถูกปีศาจสิงอย่างแน่นอน เสี่ยวหยุนไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี
เสียงฝีเท้าของผู้คนดังขึ้นหน้าห้องนอนของนาง บุรุษผู้สง่างามโผล่หน้าเข้ามาในห้อง
นั่นมันสุดหล่อเฉินเซียวหลางนี่นา อ้าวแล้วเขามากับใครมากมาย ทั้งสตรีมีอายุ สตรีอีกสามสี่นาง
สตรีมีอายุท่าทางเคร่งขรึมทำหน้าบอกบุญไม่รับมองหน้านางด้วยสายตาเย็นชา
"คารวะฮูหยินใหญ่" เสี่ยวหยุนรีบทำความเคารพฮูหยินใหญ่
"คารวะฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ" ลี่ชิงพยายามลงจากเตียงคารวะฮูหยินใหญ่อย่างนอบน้อม
เฉินเซียวหลางรีบวิ่งมาประคองนางไว้
"ไม่ต้องก็ได้ ท่านแม่เพียงอยากมาเยี่ยมเจ้ากับลูกของเรา เจ้ายังเจ็บแผลอยู่"
ลี่ชิงคารวะฮูหยินใหญ่อย่างนอบน้อม รู้สึกปวดแผล หญิงวัยกลางคนมองนางด้วยสายตาระคนแปลกใจ ว่าที่ลูกสะใภ้ผู้ไร้มารยาทกลับลุกจากเตียงทำความเคารพทั้งที่ยังเจ็บแผลอยู่ ช่างน่าแปลกใจยิ่งนัก
"ลุกขึ้นเถิด" ฮูหยินใหญ่ปรายสายตามองด้วยสายตาเย็นชา
ร่างโปร่งของฮูหยินใหญ่เดินหน้าเชิดเข้าไปที่เตียงทารก ปรากฎรอยยิ้มละไมบนใบหน้า ผิดกับเมื่อยามมองลี่ชิงลิบลับ
บ้านนี้คงไม่มีใครรักลี่ชิงเลยสินะ ยกเว้นเฉินเซียวหลาง
ลี่ชิงได้แต่ยิ้มหน้าเจื่อนมองฮูหยินใหญ่อุ้มเด็กทารกโดยไม่สนใจนางแม้แต่น้อย
งานแม่ผัวรังเกียจก็มาจ้า ลี่ชิงหนอลี่ชิง
- ผู้เขียน
