อ้อนรักเจ้าลูกหมู

บทที่ 6 ถุงหอมสื่อรัก

หนึ่งเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ลี่ชิงอาศัยอยู่ในจวนสกุลเฉิน แม่สามียังไม่มองหน้าเหมือนเดิม ส่วนสามีก็ออกไปทำงานที่ร้านค้า

เฉินเซียวหลางสุดหล่ออายุ 25 ปี นับว่าแก่ในยุคนี้ แต่ในสายตาของนางสาวสมหญิง บุญเมตตานั้น ถือว่าได้สามีเด็กกว่าอายุวิญญาณถึงสองรอบ วิญญาณยัยป้าอายุ 48 ปีได้สามีเด็กอายุ 25 ปี ฮึ ๆ ๆ ๆ สวรรค์ส่งชัด ๆ

สกุลเฉินมีร้านค้าขนาดกลางเป็นร้านค้าข้าวและพวกพืชผลทางการเกษตร ลี่ชิงยังไม่มีโอกาสไปเห็นร้านค้านี้เพราะวัน ๆ นางเอาแต่เลี้ยงลูกน้อยวัยหนึ่งเดือนเศษอยู่ที่เรือนพัก

เรือนหลีฮวาเป็นเรือนขนาดเล็กมีเพียงสองห้องนอน ห้องสุขา ห้องครัว ห้องนั่งเล่น แต่นี่ก็นับว่าใหญ่กว่าบ้านหลังเล็กทรงโมเดิร์นของป้าสมหญิงเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่

ลี่ชิงกำลังจะอายุครบสิบเจ็ดปีในปีนี้ ใกล้ถึงวันเกิดของนางแล้วด้วยเหลือเวลาอีกเพียงสามวันเท่านั้น

จะขอพรอะไรดีน๊า ตอนนี้ก็มีครบแล้ว มีลูกตัวอ้วนถึงสองตัว เอ๊ย สองคน สามีก็หล่อ มีบ้านซุกหัวนอน มีแม่สามีด้วย ถึงทำท่าทีเหมือนรังเกียจสะใภ้แต่ก็ส่งยาบำรุงร่างกายฝากมาให้ไม่ได้ขาด คงกลัวว่าสองหมูตอนจะไม่ได้รับน้ำนมที่มีคุณภาพ อานิสงส์แห่งเจ้าก้อนซาลาเปาทำให้ลี่ชิงได้รับอาหารดี ๆ พร้อมยาบำรุงร่างกายไปด้วย

ลี่ชิงเดินไปส่องกระจกเป็นรอบที่ 5 แหวกสาบเสื้อมองดูอกขนาดใหญ่เบิ้ม สตรีให้นมบุตรหน้าอกใหญ่ขึ้นอีกแทบจะสองคัพ ร่างบางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจพลางก้มมองพุงกะทิที่ยังเหลืออยู่จากการคลอดบุตร พุงยุบลงไปมากแล้ว เพราะคุณป้าสมหญิงใช้ทฤษฎีและการปฏิบัติตนเรื่องการอยู่ไฟหลังคลอด ใช้ภูมิปัญญาที่เคยเรียนรู้มาจากภพก่อนมาดูแลรักษาร่างกายอันงดงามนี้ให้เปล่งปลั่งสวยวันสวยคืน เลือกกินแต่อาหารที่มีประโยชน์ อาบน้ำร้อนต้มกับสมุนไพร

นางให้สามีทำแคร่สำหรับอยู่ไฟให้ ถือเป็นสิ่งใหม่ในยุคนี้ แต่เฉินเซียวหลางก็มิได้ขัดข้อง เขาทำตามใจภรรยา หาถ่านไม้อย่างดีมาให้นางอยู่ไฟหลังคลอด เรือนร่างของลี่ชิงจึงเข้าที่เข้าทางอย่างรวดเร็ว

สาวน้อยขึ้นไปนั่งแหกขาอยู่บนเตียง เอากระจกมาส่องดูแผลน้องจิ๊มิ๊หรือเรียกว่าน้องโจ๊ะโม๊ะ แผลน้องโจ๊ะโม๊ะแห้งสนิทดีแล้วเหลือเพียงรอยจางๆ สีชมพูเข้ม ส่องดูผิวพรรณอันผุดผาดระเรื่อขาวอมชมพูของตนแล้วได้แต่อมยิ้ม

อูวววว ขาวสวยเหลือเกิน

ลี่ชิงหวีผมนุ่มสยายปล่อยยาวลงถึงกลางหลัง แหวกดูเรือนผมของตนก็ไม่เจอผมหงอกแม้แต่เส้นเดียว

ลี่ชิงถอดอาภรณ์ออกระหว่างรออาบน้ำ เหลือเพียงเอี๊ยมบางเบากับกางเกงสั้นกุดเสมอน้องสาว ก้าวขาเรียวยาวเดินไปที่กระจกโพสท์ท่าเหมือนนางแบบ ยืนขาออกมาด้านข้าง พ้อยท์เท้า เชิดหน้า จือปาก แขม่วพุงเล็กน้อย แล้วเดินสับขาเหมือนอยู่บนรันเวย์ ป้าสมหญิงในตอนนี้ยังไม่หายเห่อร่าง ยังส่องกระจกทุกวัน

ทุกครั้งที่มองร่างอ่อนวัยงดงาม วิญญาณสาวแก่ยิ่งมีความสุข ตอนนี้อยากเห็นเมนส์ของตัวเองอีกสักครั้ง จะได้ตอกย้ำว่าฉันยังสาวยังมีเมนส์นะ ...อายุเพียงสิบเจ็ดปีเหลือเวลาทำสิ่งที่อยากทำอีกมากนัก

เฉินเซียวหลางกลับมาก่อนเวลา เขามองลอดรอยแง้มบานหน้าต่างเข้าไป ลอบสังเกตอาการของลี่ชิง ร่างสูงแอบมองภรรยาอยู่หลังบานหน้าต่างเหมือนพวกถ้ำมอง ใบหน้าหล่อเหลาแดงซ่านเมื่อเห็นนางสวมเพียงชุดเอี๊ยมบางเบา

ภาพคืนหฤหรรษ์คืนนั้นที่เขาช่วยนางถอนพิษกำหนัดผุดขึ้นในจินตนาการ เลือดลมสูบฉีดไปทั่วร่างโดยเฉพาะส่วนกลางกายของบุรุษ ตั้งแต่ฟื้นมานางทั้งออดอ้อนน่ารัก ทั้งมองเขาด้วยสายตาเหมือนจะกลืนกินผิดกับลี่ชิงคนเดิมอย่างสิ้นเชิง

เขาเห็นนางเดินไปเดินมาด้วยท่วงท่าประหลาดอยู่ในห้อง ท่านั้นคือการหมุนแบบฟูลเทิร์นของป้าสมหญิงซึ่งเลียนแบบมิสยูนิเวิร์สคนหนึ่ง นางปล่อยผมสยาย มองเรือนร่างของตนในกระจก ท่าทางพึงพอในร่างกายของตนเป็นอย่างมาก

เฉินเซียวหลางแอบดูอยู่นาน วันนี้เขาซื้อรังนกมาตุ๋นให้นางอีกแล้ว เมื่อมีบุตรถึงสองคนเขายิ่งขยันค้าขายมากขึ้นเพื่อจะได้ซื้อของดี ๆ มาบำรุงภรรยาให้นมบุตร

เฉินเซียวหลางเป็นคนฉลาด เป็นหนึ่งในศิษย์เอกสำนักเฟยหลัว เขาสอบจอหงวนได้ลำดับที่หนึ่งแต่เขาไม่ได้ไปรายงานตัวช่วงที่บิดาป่วยใกล้ตาย บัญชีรายชื่อของเขายังคงอยู่อีกสองปีหากกลับใจอยากกลับไปรับตำแหน่งรับใช้ราชสำนัก

เฉินเซียวหลางคิดเรื่องนี้หลายครั้ง แต่เมื่อเขามีบุตร เขาอยากดูแลบุตรและภรรยามากกว่า เรื่องนี้จึงต้องพับเอาไว้ก่อน ทำมาหากินค้าขายไปตามอัตภาพ เขายื่นเรื่องรับรองตนไว้แล้ว หากภายในเวลาสองปีอาจเข้าไปรับตำแหน่ง

เสียงร้องอ้อแอ้ของทารกดังขึ้นจากเตียงทารก สาวใช้เสี่ยวหยุนเดินจากห้องนอนเล็กเพื่อมาเรียกลี่ชิงไปให้นมบุตร ครอบครัวสกุลเฉินแม้พอมีฐานะแต่ไม่ถือว่าร่ำรวยมาก ไม่ได้ล่ำซำถึงขนาดมีแม่นมเหมือนคนอื่นเขา ลี่ชิงจึงต้องให้นมบุตรเอง

เสี่ยวหยุนเดินออกมาจากห้อง เห็นคุณชายเฉินเซียวหลางแอบดูฮูหยินน้อยผ่านบานหน้าต่าง เสี่ยวหยุนถึงกับอมยิ้มกระแอมเบาๆ

"คุณชายมายืนทำอะไรตรงนี้รึเจ้าคะ เหตุใดไม่เข้าไปพบฮูหยินน้อย"

"ข้าไม่อยากรบกวนนาง ฝากรังนกนี้ตุ๋นให้นางด้วย"

"ไม่รบกวนหรอกเจ้าค่ะ ฮูหยินน้อยทำของขวัญไว้ให้ท่านด้วยเพื่อตอบแทนที่ท่านดูแลนางเป็นอย่างดี"

เฉินเซียวหลางหันขวับมาทันที เขานึกว่าตนหูฝาด

"เจ้าว่าอะไรนะ ของขวัญอย่างนั้นรึ" ร่างสูงเผลอยิ้มออกมา

"เจ้าค่ะ เชิญคุณชายด้านในก่อน" เสี่ยวหยุนนำห่อรังนกมาถือไว้ เอื้อมมือไปเคาะประตูห้อง

"ฮูหยินน้อย คุณหนูทั้งสองตื่นแล้วเจ้าค่ะ คงหิวนมแล้ว คุณชายเฉินมารอพบท่านอยู่หน้าห้อง"

"ให้สามีสุดหล่อของข้าเข้ามาได้เลย เขาเป็นคนพิเศษ" นางตะโกนออกมา

เฉินเซียวหลางเดินนำเสี่ยวหยุนเข้าไปในห้อง เสี่ยวหยุนถึงกับก้มหน้า แก้มแดงแปร๊ดเมื่อเห็นลี่ชิงสวมเพียงชุดเอี๊ยมบางเบากับกางเกงตัวสั้น

"เอ่อ...ให้ข้าออกไปก่อนดีหรือไม่" เสี่ยวหยุนทำท่ากระอักกระอ่วน

"ไม่ต้องหรอกมาช่วยข้าอาบน้ำเถิด เจ้าก็ช่วยปรนนิบัติข้าทุกวัน อายอันใดกัน"

"แล้วพี่เล่า" เฉินเซียวหลางหน้าแดงซ่าน กำลังลุ้นว่าจะถูกนางด่าตะเพิดไปหรือไม่

"ช่วยข้าถูหลัง อาบน้ำด้วยกัน" ลี่ชิงเดินไปคว้าเสื้อคลุมมาสวม เดินไปหยุดตรงหน้าเฉินเซียวหลาง

"ตกลง วันนี้พี่จะช่วยเจ้าอาบน้ำ ให้เสี่ยวหยุนไปทำงานอย่างอื่นเถิด"

"เช่นนั้นท่านรออยู่ตรงนี้ก่อน ข้าไปให้นมลูกเสร็จแล้วค่อยไปอาบน้ำด้วยกัน ส่วนสิ่งนี่ข้าทำให้ท่าน" ลี่ชิงยื่นกล่องกระดาษขนาดเล็กให้เขาใบหนึ่ง

เฉินเซียวหลางเปิดกล่องออกดูพบถุงหอมปักลายสงเมา (แพนด้า) เรียกได้ว่าเป็นถุงหอมสีฟ้าปักลายสงเมาที่ปักได้ขี้เหร่มาก ชายหนุ่มแอบยิ้มกับถุงหอมรูปแพนด้าหน้าเบี้ยว เขาผูกถุงหอมไว้ข้างเอว

"เจ้าทำถุงหอมให้พี่รึ ขอบใจมาก" เขาก้มมองถุงหอมปักลายสงเมาแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ข้าไม่เคยปักผ้า มันยังไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ ข้าจะหัดทำให้สวยกว่านี้ ปักให้ท่านใหม่ทุกเดือน" นางเอ่ยตอบ รีบเดินออกไปด้านนอกไปให้นมบุตรในห้องเล็กด้านข้าง

เฉินเซียวหลางลูบไปบนถุงหอมกลิ่นอ่อน ลายสงเมาหน้าเบี้ยวบนถุงหอมช่างน่าขบขัน แต่เขากลับยิ้มอย่างอบอุ่นหัวใจ

'สตรีใดให้ถุงหอมบุรุษ ถือว่าสตรีมีใจให้'

เฉินเซียวหลางได้แต่ยืนยิ้มหัวใจพองโต