“ค่ะคุณลุง” มิเชลยิ้มฝืดๆ คิดหาทางเลี่ยงไม่ออก จำต้องยอมอยู่ต่อ
หากเธอเกาะติดกับผู้ใหญ่ทั้งสอง โจนาธานอาจจะไม่มายุ่งวุ่นวายด้วยเพราะเกรงใจ เธอเองก็คงหาทางเลี่ยงไม่ต้องเผชิญหน้าเขาได้พักใหญ่ๆ อดทนอีกไม่กี่วันก็จะไปจากที่นี่แล้ว เขาคงไม่ตามไปราวีเธอถึงอังกฤษหรอก หญิงสาวพยายามคิดในแง่ดีไว้
“มิเชลขอตัวกลับไปพักก่อนนะคะ” หญิงสาวเอ่ยลา
“จ้า พรุ่งนี้ไม่ต้องรีบตื่นก็ได้ เราจะออกเดินทางสายๆ”
คุณอโณมายิ้มให้ พลางเดินมาส่งที่หน้าวิลล่า ปล่อยให้สามีดูแลหลานชาย โดยไม่รู้ว่าคล้อยหลังเธอกับมิเชลคุณโรเบิร์ตก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหาใครบางคน
“คุณโจนาธาน พรุ่งนี้ไปล่องเรือกับผมได้ใช่ไหมครับ ดีเลยผมมีเรื่องจะคุยด้วยเยอะเลย ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
เมื่อภรรยากลับมาคุณโรเบิร์ตก็วางสายพอดี แล้วหันไปชวนหลานชายพูดคุย
“อลัน พรุ่งนี้ไปนั่งเรือเล่นกับปู่กันนะ”
เด็กชายเงยหน้าจากกองของเล่น หันมายิ้มให้ผู้เป็นป
