“ทำไมพี่โอลิเวอร์ถึงได้โง่แบบนี้คะ เชื่อคำพูดของยายนั่นได้ยังไง เห็นอยู่ว่ายายนั่นกอดคู่ขาเก่าทนโท่ พี่ยังเชื่อว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดอีก มิเชลอยากจะบ้าตาย” หญิงสาวหลุดปากว่าเขาออกไปอย่างลืมตัว
ใบหน้าของคนฟังเคร่งเครียดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ “มิเชลถึงเธอจะเป็นน้อง เธอก็ไม่ควรใช้คำพูดไม่ให้เกียรติพี่แบบนี้นะ คนแบบพี่มันดูโง่ใช่ไหม ใครๆ ถึงคิดว่าโง่นัก” เขาสะบัดเสียงขุ่น
“ก็สิ่งที่พี่โอลิเวอร์ทำ จะให้คิดว่ายังไงคะ” มิเชลเป็นคนตรง คิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น
“คนโง่แบบพี่ คงช่วยอะไรมิเชลไม่ได้หรอก พี่ขอตัวกลับก่อนนะ เรื่องนี้มิเชลคงต้องไปขอให้ไอ้โดมมันช่วยพูดกับคุณตามิเชลแทนพี่”
โอลิเวอร์เดินหนีปล่อยให้มิเชลยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น กว่ามิเชลจะรู้ตัวว่าพูดอะไรพร่อยๆ ออกไป อีกฝ่ายก็เดินไปไกลลิบแล้ว
“เวรแล้วมิเชล เธอมันปากพร่อยปากไว นี่แหนะ นี่แหนะ...” มิเชลยกมือขึ้นตบปากตัวเองเบาๆ นึกเจ
