เด็กน้อยพุ่งเข้ากอดมารดาของแกทันที่ที่เห็นหน้า น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งแม่ทั้งลูกทั้งสองกอดกันกลมแทบจะจะเป็นเนื้อเดียวกันด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ เจ็ดวันยาวนานเหมือนเจ็ดปีสำหรับคนที่ไม่เคยพรากจากกันมาทั้งชีวิต วาสินีกอดรัดร่างน้อยแน่นหลั่งน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น ความคิดถึงเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดทรมานราวกับถูกมีดกรีดเนื้อหัวใจ เจ็ดวันที่พรากจากลูกยังทรมานขนาดนี้ หากต้องพรากจากแกไปตลอดชีวิตเธอคงตายทั้งเป็น
“น้องเอื้อ แม่คิดถึงลูกนะคะ” จูบแก้มนุ่มของลูกทั้งซ้ายขวา กอดรัดร่างเล็กนั้นแน่นๆ ให้สมกับที่คิดถึงใจแทบขาด
“เอื้อก็คิดถึงแม่สินีครับ แม่อย่าทิ้งเอื้อไปอีกนะครับ”
เจ้าตัวน้อยซุกหน้ากับอกแม่ แขนเล็กๆ กอดรัดมารดาไว้แน่นพอกัน แม้ตลอดเจ็ดวันนี้ปู่กับย่าจะเอาอกเอาใจสารพัด แต่เด็กน้อยไม่คลายความคิดถึงมารดา อะไรก็มาทดแทนอ้อมกอดอุ่นๆ นี้ไม่ได้เลย
“แล้วไม่คิดถึงพ่อเหรอครับ” คนเป็นพ่อเดินเข้ามาโอบกอดสอง
