“ผมมาตามคุณกลับบ้าน”
โอลิเวอร์ขยับเข้ามาหาจับมือสั่นระริกของเธอไว้ แล้วดึงร่างงามมากอดไว้ เขากอดรัดเธอแน่น ผ่อนลมหายใจออกแรงๆ รู้สึกดีใจเหมือนคนที่เจอของหายแล้วได้คืน สำหรับเขาไม่ใช่แค่ของหาย แต่เป็นหัวใจทั้งดวงของเขาที่หายไปจากร่าง เขาเคยคิดว่าความรักทั้งหมดที่เคยมีมอบให้สิตาภาไปแล้ว แต่ความจริงแล้วรักที่มอบให้สิตาภาไม่เท่าเศษเสี้ยวหัวใจที่เขามอบให้วาสินี
เธอทำให้เขารู้ว่ารักแท้มันเป็นอย่างไร ในยามที่สูญเสียเธอไปนั่นเอง...
เขาไม่คิดตามหาสิตาภาเหมือนที่เฝ้าตามหาวาสินี เขามีชีวิตอยู่ได้ในตอนที่สิตาภาหายไป แต่ทนอยู่ไม่ได้ในตอนที่วาสินีหนีไป เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจเขา ขาดเธอไปเหมือนชีวิตที่เหลือขาดวิ่นไม่เป็นชิ้นดี คล้ายจิ๊กซอร์ขาดชิ้นส่วนสำคัญมาเติมเต็มช่องว่าง มันแหว่งโหว่หาอะไรมาทดแทนไม่ได้
“สินี รู้ไหมว่าผมใจจะขาด ตอนที่กลับไปไม่พบคุณอยู่ในห้อง คุณหนีผม
