คนเป็นอาจารย์ทอดถอนหายใจอีกครั้ง เขาก้มลงมองมือถือซ้ำๆ และยังพยายามที่จะกดโทรออกต่อไป สมองเอาแต่ครุ่นคิดว่าเจ้าของห้องเธอไปไหน ยัยขี้ยั่วของเขาเธอไปอยู่กับใคร ครั้นจะไปแจ้งความว่าคนหายก็เห็นทีจะไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้หายออกไปจากชีวิตของใคร เธอยังโทรหามารดาของเธอแบบปกติ เธออาจจะตั้งใจหายออกไปจากชีวิตของเขาเท่านั้นเอง!
ยิ่งคิดได้แบบนั้น ศรัณย์ยิ่งรู้สึกแย่มากกว่าเก่า เขาเอาแต่คิดทบทวนซ้ำๆ ว่าแบบนี้น่ะเหรอที่เขาต้องการ ต้องการให้ผู้หญิงคนเดียวที่หลุดเข้ามาในชีวิต หายออกจากชีวิตไป ถ้าเขาต้องการแบบนั้น แล้วทำไมความมีชีวิตชีวาของเขาถึงหายไป มันกลุ้มใจจนไม่เป็นอันทำอะไร แบบนี้น่ะเหรอที่เขาต้องการ!
'พี่เป็นห่วงเธอมากนะ'
ศรัณย์กดส่งข้อความไปหา แบบนี้ต่างหากล่ะที่เขาต้องการ เขารู้สึกแบบที่ว่าออกไป และมันก็มากมายกว่านี้ด้วยซ้ำ มันนึกถึงจนอึดอัด เขาไม่อยากนั่งอยู่เฉยๆ แบบนี้ เขาอยากวิ่งตามหา หรือทำจน
