“ ที่พูดไปเมื่อตอนบ่าย ยังไม่เข้าใจอีกหรอคะ ?!”
“ คะ หมายถึงอะไรคะพี่รัณ...” ไอริพูดราวกับว่าตัวเองไม่รู้จริงๆ ว่าที่ฉันพูดหมายถึงอะไร
“ เลิกปลอมก่อนนะคะ... ” ฉันพูดเสียงเรียบก่อนจะมองหน้าไอรินิ่งๆ พร้อมกับลุกขึ้นยืน โดยที่วาโยก็เลื่อนมือมาโอบเอวฉันไว้หลวมๆ
“ ปลอม ? ปลอมอะไรหรอคะพี่รัณ ฮ่าๆ พี่รัณก็อารมณ์ขันเหมือนกันนะคะเนี้ย ” ไอริพูดพร้อมกับยิ้มหน้าเจื่อนๆ แถมยังหัวเราะปลอมๆ ออกมาอีก
ฉันไม่รู้ว่าจะสมเพชหรืออะไรก่อนดีเลยจริงๆ
“ เห็นพี่ขำหรอคะ มีเสียงขำหลุดออกจากปากพี่หรอ ? ”
“ คะ คือไอริ ”
“ทำไมอยากได้คนที่มีเจ้าของอะไรขนาดนี้อะคะ ? ”
“ หรือว่าทำจนเป็นเรื่องปกติแล้ว ? ”
“ คือไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่รัณ ไอริไม่ได้คิดแบบนั้นเลยค่ะ ” ไอริหน้าเสียก่อนจะรีบพูดขึ้นมาแต่กับหลบสายตาฉันซะอย่างงั้น
ฮึ !
ปลอมเก่งจริงๆ
“ นี่ยังไม่มีใครรู้เรื่องที่พี่ได้ยินไอริคุยกับแม่เล้าของตัวเอง
