“ไม่...” คำตอบของเขาทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในรถเงียบลงอีกครั้ง มีแค่เพียงเสียงฝนที่ตกลงมากระทบกับตัวรถ...
ทั้งเธอและเขาต่างนั่งเงียบกันทั้งคู่...
เงียบจนมันกลายเป็นความอึดอัด...
ร่างบางมองไปที่เบาะคนขับพร้อมกับมองร่างสูงจากทางด้านหลัง...พลางนึกไปว่าถ้าวันนี้เขาไม่มาหาเธอ มันจะเป็นยังไงนะ...
ทั้งๆ ที่เธอทำเขาเจ็บปวด แต่เขาก็ยังกลับมาหาเธอ กลับมาหาผู้หญิงที่เหยียบย่ำหัวใจเขา...
หมับ....
“ ฮึกกกก....” ดารัณโผล่เข้ากอดวาโยจากทางด้านหลัง เธอห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ไหวแล้ว...เธอขอแค่วันนี้วันเดียว วันที่เธอได้ขอบคุณเขา...
ขอแค่วันนี้ที่เธอได้กลับไปเป็นดารัณคนเดิมของเขา...
วาโยนิ่งอึ้งกับการกระทำของดารัณ...เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นข้างๆ หูเขา มันทำให้หัวใจเขากระตุกวูบอีกครั้ง...
“ ขอบคุณนะโย...ขอบคุณนะ...” คำขอบคุณถูกส่งออกมาจากปากดารัณครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างสูงหลับตาแน่นพร้อมกับเอนหัวพิงพนัก
