ทานมื้อเย็นเสร็จหลีเซียวหยวนก็ไม่รั้งให้หวังเว่ยซินอยู่จนดึก เขาพาหญิงสาวขึ้นรถม้าไปส่งถึงเรือน
ในขณะนั้น
หวังเว่ยซินก็ทบทวนเรื่องราวของหวังเยี่ยท่านอาของเจ้าของร่าง สำหรับคนๆ นี้บุญคุณนับว่าไม่มีอะไรติดค้างทว่าความแค้นกลับมีไม่น้อย และยังเป็นตัวการสำคัญเสนอความคิดขายนางเพื่อนำเงินมาใช้ในเรือน ในเมื่ออีกฝ่ายมาไม่หวงชีวิตมาเสนอถึงที่นางเองก็ควรจะรับไมตรีอันนี้
หลีเซียวหยวนเห็นหญิงสาวเงียบไปก็เอ่ยถาม
“เจ้าจะจัดการอย่างไรก็ไม่ต้องกังวล มีข้าอยู่ทุกอย่างจะหมดจดใสสะอาด”
หวังเว่ยซินหัวเราะยิ้มตอบ
“ทำให้ตายไม่ใช่เรื่องยากข้าต้องหาวิธีที่ดีกว่านั้น...ถึงเรือนแล้วข้าขอตัวก่อน”
หญิงสาวเปิดม่านรถม้าแล้วกระโดดลงไม่รอให้อีกฝ่ายมาประครองจากนั้นก็หันมาส่งยิ้มแล้วเดินเข้าเรือนไป หลีเซียวหยวนมองตามยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อประตูเรือนปิดก็เอ่ยสั่ง “กลับจวน”
หวังเว่ยซินเดินเข้ามาในเรือนก็เห็นโจวชุนท
