รถม้าเคลื่อนออกไปไกลแล้ว หวังอี้หยางก็ยืนนิ่งไม่ขัดขืนองค์รักษ์ที่จับตัวเขาก็ปล่อยตัวโค้งศีรษะก้าวเท้าออก เด็กชายหันหน้ามายิ้มอ่อนกล่าว “ข้ามิทราบมาก่อนว่าใต้เท้าชอบเล่นงิ้ว”
หลีเซียวหยวนยักไหล่ขึ้น “ลองทำอะไรใหม่ๆ ดูบ้างเป็นสีสรรของชีวิต ก็นับว่าคิดไม่ผิด..สนุกไม่น้อย..แต่ว่าเจ้าไม่กลัวพวกเขาจะรู้ความจริงภายหลัง ...แล้วหันกลับมาโวยวายหรือ”
หวังอี้หยางยิ้มเยาะรู้แล้วจะอย่างไร “ยามคนเจ็บแค้นที่สุดก็เพราะถูกหลอกลวง...ข้ายิ่งกลัวว่าพวกเขาจะไม่รู้ความจริง”
หลีเซียวหยวนเลิกคิ้วขึ้นแววตาแฝงนัยความหมาย “เจ้าช่างแตกต่างจากเมื่อหลายวันก่อน...ดูเจ้าเล่ห์เจ้าแค้น”
หวังอี้หยางซ้อนตามองบุรุษตรงหน้าใบหน้าระบายยิ้ม “ใต้เท้าย่อมรู้สาเหตุดี...ไม่ใช่หรือขอรับ”
หลีเซียวหยวนชะงักเล็กน้อยแล้วหัวเราะเบา ๆ “ช่างน่ากลัวยิ่งนัก...ต่อไปข้าเองก็ต้องระวังเจ้าเช่นกัน”
จากนั้นชายหนุ่มก็เดินขึ้นรถม้าออกไป หวังอี้
