รัชทายาทสั่งการไปหลายประโยค ใบหน้าประดุจเทพเซียนของพระองค์แฝงความอ่อนล้า กระนั้นเสิ่นเยี่ยหงก็ยังปรึกษาราชการไม่ออกไปไหน เมื่อตรวจสอบทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขากำลังจะขอทูลลา รัชทายาทก็ตรัสถามขึ้น
“ที่เมืองหลวงมีเรื่องอันใดหรือ”
เสิ่นเยี่ยหงชะงักครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากเนื้อข่าวสารจากเมืองหลวงเขาได้รายงานไปหมดแล้ว
เห็นอีกฝ่ายคล้ายไม่เข้าใจ องค์รัชทายาทจึงกล่าวต่อ “หรือว่า...ข้าคิดไปเองที่เมืองหลวงมีเรื่องอื่นที่ทำให้ท่านขมวดคิ้ว”
เสิ่นเยี่ยหงพลันกระจ่างใจองค์รัชทายาทประสาทเฉียบคมยิ่งนัก แต่ว่าเรื่องนี้....ใบหน้าแม่ทัพหนุ่มแฝงความลังเล “เป็นความลับหรือ...หากเป็นเรื่องในครอบครัวถือว่าข้ามิได้เสีย”
เสิ่นเยี่ยหงรีบก้มหน้ากล่าว “มิกล้าขอรับ...มิใช่ความลับอันใด เพียงแต่ข้ามิมั่นใจว่าจะเริ่มเอ่ยเล่าเรื่องราวจากตรงไหน”
องค์รัชทายาทเอนกายพิงเก้าอี้ ท่วงท่าผ่อนคลายส่งสายตาบอกให้เสิ่นเยี่ย
