ปัณณวิชญ์กลับมาถึงคอนโดเป็นเวลาเกือบสามทุ่ม ภายในห้องมืดเงียบมีเพียงแสงไฟเล็ก ๆ ที่ส่องสว่างอยู่ภายในห้องรับแขก รัญชิดานอนหลับพักสายตาอยู่บนโซฟาตัวยาว ด้วยเสื้อผ้าตัวโคร่งของเขาที่เธอหามาสวมใส่
แต่สายตาก็จับสังเกตเห็นสิ่งหนึ่ง ที่เขาเห็นมาตลอด ข้อมือข้างซ้ายของรัญชิดาเธอไม่เคยถอดผ้าพันข้อมือออกเลยสักครั้ง แม้แต่เวลานอนอย่างนั้นหรือ มันเป็นแฟชั่นอะไรกันนะ จนต้องเดินเข้าไปใกล้หวังดีที่อยากจะถอดออกให้เธอจะได้รู้สึกสบายตัว
ทำเอาคนที่นอนหลับอยู่ถึงกับสะดุ้งและรีบจับฝ่ามือหนาของเขาเอาไว้อย่างเร็ว “คุณปัณณ์จะทำอะไรคะ?”
“ทำไมเธอไม่ถอดไอ้นี่ออกตอนนอน ฉันเห็นเธอใส่แบบนี้ทุกวันเลยนะ ตอนนอนก็ไม่เอาออกงั้นเหรอ?”
รัญชิดารีบดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง จับจ้องมองใบหน้าเขาที่แลดูนิ่งเงียบขรึม ก่อนจะหลบสายตาคู่คมที่จ้องมองเธออยู่
“ชินแล้วค่ะ จะถอดแค่เวลาอาบน้ำ พออาบเสร็จรัญก็จะใส่ไว้เหมือนเดิม”
“เพื่ออะไร? แ
