ยินดีที่จะหายไป

บทที่ 3 เสียใจให้พอ 1/2

น้ำเสียงที่เปล่งออกมาด้วยความหนักแน่นนั้น เหมือนเฟื่องลดาโดนชกเข้าที่หัวใจแล้วน็อกไปเพียงหมัดเดียว เธอแพ้แล้ว เกมนี้เขาคือผู้ชนะ

“ค่ะ” หญิงสาวไม่ฟูมฟาย เธอตอบเพียงเบาๆ ยอมรับและเข้าใจดี

ภัสสกรณ์ที่เห็นหญิงสาวนิ่งราวหิน ก็รู้สึกขัดใจ เธอควรจะฟูมฟายหรือโวยวายไม่ใช่เหรอ เขารู้สึกผิดจากที่คาด อุตส่าห์ไปคิดวิธีหรือคำพูดที่จะตัดขาดเธอ ทว่าเพียงคำพูดเดียวกลับทำให้เธอยอมรับจนเขาเองก็ตกใจ

“ก็ดี” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกไป แม้ว่าจะทำร้ายความรู้สึกของเธอจนตัวเองรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจก็ตาม แต่ว่าเขาต้องเป็นเสือที่ไม่หลงเหยื่อสิ!

เขามองเธอเพียงหางตาแล้วก็เดินออกไปจากห้องอย่างกรุ่นโกรธ วันนี้ควรเป็นวันที่ดี เป็นวันที่พักผ่อนของเขา วันที่จะสร้างความสุขทางกายและปลดปล่อยได้เต็มที่ แต่ว่าคำถามเธอทำให้เขาหมดอารมณ์จะทำทุกสิ่งทุกอย่าง

เฟื่องลดามองร่างที่เธอเคยหลงใหลตลอดหกเดือนที่เข้ามาฝึกงานในบริษัทแห่งนี้ เดินลับออกจากห้องไป แม้ว่าจะเตรียมใจมาแล้วว่าต้องจบแบบนี้ ก็รู้สึกเจ็บอยู่ดี

“ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขาทำจากหินหรือเปล่านะ ฉันอยากรู้จริงๆ” เฟื่องลดาเอ่ยออกมาหลังจากเขาไปแล้ว ยามนี้เธอรู้สึกจุกที่คอจนพูดไม่ออก

ชีวิตคุณหนูที่เพียบพร้อมของเฟื่องลดา ใช่จะโชคดีเสมอไป แน่นอนว่าพระเจ้าไม่ได้สร้างให้เธอมาเกิดอย่างสมบูรณ์แบบ

ทำใจแล้วยอมรับมันซะ!

หญิงสาวแต่งตัวให้เรียบร้อย จัดแต่งทรงผมให้เข้าที่ แล้วหยิบกระเป๋าเดินจากไป ตลอดทางเธอพยายามกลั้นน้ำตา เพื่อไม่ให้คนที่ผ่านไปมาได้เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้

แต่ทว่าเมื่อถึงรถของตัวเองเท่านั้น ความอดทนทุกอย่างก็สิ้นสุดลงทันที

อื้อ...อื้อ...!

เธอก้มหน้าซบกับพวงมาลัยรถแล้วร้องไห้ เสียงดังยิ่งกว่าเด็กเสียอีก เสียงในใจของเธอบอกว่า ให้ร้องออกมาให้พอ หลังจากวันนี้เธอจะไม่ร้องไห้หรือเสียน้ำตาให้คนอย่างเขาอีกเด็ดขาด

ภัสสกรณ์มองเธอตั้งแต่เดินมาที่ลาดจอดรถ แล้วก็เห็นว่าเธอนั้นนั่งอยู่ในรถนาน หญิงสาวที่ร้องไห้จนสะอื้นตัวโยนนั้น ทำให้เขาเกือบใจอ่อนอยู่หลายครั้ง

เขากำหมัดแน่นแล้วได้แต่มองดูเธอร้องไห้อยู่ในรถสปอร์ตของตัวเองอยู่แบบนี้ ความรู้สึกหลากหลายผุดขึ้น

“เราใจร้ายกับเธอขนาดนี้เลยเหรอ” เขาถามตัวเอง

เขาก็ไม่อยากให้จบเร็วแบบนี้ แต่เธอเลือกละเมิดข้อตกลงของเราก่อน เขารู้สึกว่ากับเธอก็ไม่เลวนะ แต่แค่ยังไม่อยากมีใครเท่านั้น

เขาสบายใจที่จะคบกับเธอแบบไร้ตัวตนและสถานะ เขาไม่ชอบให้ใครมากดดันว่าเราต้องเป็นอะไรกัน เพราะเดี๋ยววันหนึ่งหัวใจจะบอกเองว่าใครคือคนที่ใช่

หกเดือนสำหรับเขา มันเร็วเกินไป

เขานั่งมองเธอเงียบๆ แล้วรอให้เธอขับรถออกไป เขาถึงจะกลับไปที่คอนโดของตัวเอง

เฟื่องลดาร้องไห้จนพอใจแล้ว เธอก็เลือกจะขับรถออกไปเรื่อยๆ อย่างคนไร้จุดหมาย

ภัสสกรณ์เห็นเธอขับรถออกไป เขาก็ออกไปบ้าง จากตอนแรกที่คิดจะขับตามเธอไป แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจกลับคอนโดแทน

เห้อ...!

เขาถอนหายใจดังๆ ออกมา เพื่อบอกว่าไม่มีเหตุผลที่จะอาลัยอาวรณ์อีกต่อไป เลิกคือเลิก จบคือจบ