สองวันต่อมา
ผมใช้ชีวิตตัวติดกับพี่ครามเขาตลอดเเทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงห่างกันก็เฉพาะเวลาเข้าห้องน้ำเท่านั้นเเหละ ตั้งเเต่เขารู้ว่าผมจะต้องบินกลับญี่ปุ่นพี่ครามยิ่งไม่ปล่อยให้ผมไปไหนคนเดียวเลย
ขนาดเรียนเขายังเอาผมไปเรียนด้วยเลย เเต่โชคดีที่เขานั่งหลังๆ เเละอาจารย์ก็ไม่ได้สังเกตุอะไรเท่าไหร่ เเต่เวลาผมใส่เสื้อนักศึกษาของพี่ครามที่มันทั้งใหญ่เเละหนาผมเลยดูเหมือนตัวเองกำลังใส่กระสอบอยู่เลยอะ
ตัวเขากับตัวผมมันคนละไซส์เลยนะ -.-
จริงสิ เมื่อวันก่อนนี้ผมเห็นนักข่าวลงข่าวของพี่ครามด้วย เเต่ในนั้นมันก็เเอบมีผมติดข้าวไปบ้างเหมือนกัน บอกตามตรงว่าไม่ค่อยชินเลยด้วยซ้ำเวลาเห็นตัวเองอยู่ในทีวีอะ เเล้วดูเหมือนตอนนี้พี่ครามเขาก็คงจะหัวหมุนกับการทำธุรกิจต่ออีกเยอะเลย
ผมเเอบภาวนาให้เขาเอาเเบรนด์นี้ไปเปิดในญี่ปุ่นนะ การตลาด การเงินที่นั่นดีมากๆ จริง ตอนนี้ผมเป็นเเฟนพี่ครามเเล้วเเบบนี้พี่ครามจะให้เสื้อผมฟร
