“โอ๊ย ลูกพลับลูกพลัมงั้นเหรอ มีการตั้งชื่อลูกน่ารักๆ ไว้รอแบบคล้องจองกับพี่ๆ มาก ครีเอทกันทั้งสามีทั้งภรรยาสมกันจริงๆ เลยคู่นี้” เสียงเนตรตรียาเอ่ยเย้ามาตามสายโทรศัพท์หลังจากที่มนพัทธ์โทรหาและเล่าเรื่องราวของวันแรกที่กลับเข้ามาในรั้วบ้านวิชญ์วิศิษฐ์ให้ฟัง
“เขาก็แค่ได้คิดไว้แหละตรี... โอกาสมีลูกแฝดอีกไม่ได้มีง่ายๆ โอกาสมีลูกเพิ่มก็ไม่ได้ง่ายเช่นกันนะ มนเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านเขาเอง ไม่ได้รีบขนาดนั้น จ้ะ แต่ถ้าตรีรีบมนให้ตรียืมชื่อลูกที่คุณธีร์คิดไปตั้งชื่อลูกตรีกับพี่ภูเลยเถอะ”
“โอ๊ย ไม่เอาหรอก ตรีน่ะอีกนาน แกล้งพี่ภูไปอีกสักครึ่งปีก่อน ยอมหมั้นให้ตายใจ นึกว่าจะตรีจะยอมง่ายๆ ยิ้มกริ่มอยู่หลายวัน แต่ขอโทษค่ะ โน่น แต่งปีหน้าค่ะ ให้รอเงกให้ใจขาดเลย”
“พี่ภูคงจะใจขาดจริง แกล้งให้รอนานมาก”
“จ้า... เรามันก็ร้ายพอกันแหละมน... มนเองก็ใช่ย่อย ย้ายเข้าบ้านคุณธีร์ก็จริงแต่ไม่ยอมไปนอนห้องกับเขา นอนแ
