เธอเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ และนัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายของเธอคงสะท้อนอะไรบางอย่างให้ชายหนุ่มเห็น แมทธิวเองก็ต้องรีบดึงความคิดของเขากลับมา ความคิดที่ว่าเขากำลังจ้องมองใบหน้าสวยหวานของสาวลูกครึ่งไทย เวเนซูเอล่านานเกินไปแล้ว
“เชิญนั่งก่อนเถอะครับ มิสไคลน์...เอ้อ...ไม่ทราบว่าคุณต้องการเครื่องดื่มอะไรไหมครับ ผมจะได้ให้คนจัดมาให้”
“ไม่ดีกว่าค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
คาริสมากล่าวตอบแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่ชายหนุ่มหย่อนตัวลงนั่ง แมทธิวอดที่จะจ้องมองดวงหน้างดงามนั้นอีกครั้งไม่ได้ ทำไมเขาต้องเกิดความรู้สึกประหลาดแบบนี้ทั้งที่เพิ่งพบลูกค้าคนใหม่ของเขาครั้งแรก
“ยินดีมากครับที่มิสไคลน์เลือกบริษัทของเราให้เข้าไปออกแบบโรงแรมให้ที่ประเทศเวเนซูเอล่า”
“เอ้อ...เรียกฉันว่า แคลร์...ก็ได้ค่ะ”
บทที่ 2
หญิงสาวบอกเขาทว่าน้ำเสียงของเธอยังฟังดูประหม่าเล็กน้อย คาริสมานั่งในท่าที่เข่า
