“แคลร์...นั่งก่อนซีลูก”
วิชเยนประคองร่างเล็กให้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ภายในห้องเล็กแคบและมีกลิ่นอับ คาริสมามองไปรอบ ๆ ห้องซึ่งเป็นที่พักของบิดาก็ให้รู้สึกเวทนายิ่งนัก วิชเยนถูกพวกมาเฟียพามากักขังไว้ที่นี่ มันเป็นตึกที่อยู่ห่างไกลผู้คนแถบชานเมืองลอสแองเจลิส เขาต้องติดต่อเธอผ่านทางโทรศัพท์ของพวกนั้นซึ่งจะมีเครื่องดักฟังเพื่อตรวจจับความเคลื่อนไหว แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่าและเลวร้ายอย่างที่สุด แต่ทั้งเธอและบิดาที่ก่อเรื่องใหญ่เอาไว้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากนี้
“ว่าไง แคลร์...งานที่พ่อให้ลูกไปทำน่ะ สำเร็จใช่มั้ยลูก”
เขาถามและหญิงสาวนิ่งไปชั่วอึดใจราวกับชั่งน้ำหนักความคิดก่อนพยักหน้าน้อย ๆ
“ค่ะ...สำเร็จแล้วค่ะ”
เท่านั้นเองวิชเยนก็ถอนหายใจโล่งอก เขาเอนหลังพิงเก้าอี้และสีหน้าแช่มชื่นขึ้นเหมือนโลกที่หนักอึ้งหลุดพ้นไปจากบ่าทั้งสอง
“แล้ว...ของที่พ่อให้ลูกเอามาให้ล่ะ”
เขาถามต่อและชั่วครู่หญ
