บทที่ 22
หญิงสาวในชุดกระโปรงสวมทับด้วยโค้ทสีเทาสวมรองเท้าส้นแบนเดินเลียบไปตามชายหาด หากก็มีหลายครั้งที่น้ำตาของเธอหยดไหลลงมาโดนไม่รู้ตัว เธอทุ่มทิ้งทุกอย่างไปจากความระทมทุกข์จนหมดสิ้น ทว่าเหลืออยู่เพียงสิ่งเดียวที่เธอไม่อาจปลดเปลื้องมันออกไปจากหัวใจที่ยังโหยหาได้
แม็กเซ็น มิลเลอร์...เธอยังคิดถึงเขาทุกลมหายใจ ผู้ชายแปลกหน้าที่นำพาเธอไปพบดินแดนใหม่ซึ่งเขาอาจลืมเธอไปแล้วจริง ๆ
“คุณน้าครับ...คุณน้าครับ”
เสียงเล็ก ๆ ที่ดังเบื้องหลังทำให้ร่างเล็กบอบบางต้องหยุดชะงักและหันกลับไปมองแนวชายหาดที่เธอเดินออกมาไกลโข มีนาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อเด็กชายตัวน้อยอายุประมาณหกขวบผมสีทองหน้าตาน่ารักสวมเสื้อยืดเบ็นเท็นและกางเกงขาสั้นวิ่งมาหยุดยืนหอบอยู่ใกล้ ๆ
“หนู...มีอะไรหรือจ๊ะ วิ่งตามฉันมาทำไม?” เธอถาม เด็กชายไม่ตอบแต่ยิ้มกว้างและยื่นของบางอย่างมาให้
“หืมม์?” มีนาเอียงคอเมื่อเห็นว่าในมือของเด็กช
