มีนาย่นคิ้ว “ทำไมล่ะคะ นี่ฉันเพิ่งไปติดต่อสถานทูตมานะคะบีเลิฟ”
“เธอไม่ต้องกลับเมืองไทยแล้วล่ะ เพราะมีคนมาติดต่อขอเช่าห้องที่นี่ และเขาก็ยินดีแชร์ค่าห้องกับเธอด้วย”
มีนายิ่งประหลาดใจหนัก “ใครกันคะ แล้วเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ว้ายตาย! ชั้นลืมโทรศัพท์หาวิลเลี่ยม ว้าย! ว้าย!”
บีเลิฟกรี๊ดกร๊าดโวยวายแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปที่หลังเคาน์เตอร์เพื่อยกหูโทรศัพท์ขึ้นพูด มีนาไม่ได้นึกสนใจอะไรนอกจากเดินตรงไปยังลิฟท์อย่างเนือย ๆ ถ้าจะมีคนมาช่วยแชร์ค่าเช่าห้องก็อาจเป็นข่าวดีในวันนี้ อย่างน้อยเธอก็จะตั้งใจหาที่ทำงานใหม่ เริ่มต้นสิ่งใหม่ ๆ ให้กับตัวเอง
หญิงสาวเดินไปหยุดหน้าห้องพักของเธอและกำลังจะก้มลงหยิบการ์ดที่ใช้เปิดห้องหากก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าบานประตูถูกเปิดแง้มเอาไว้เล็กน้อย มีนารู้สึกประหลาดใจเพราะปกติห้องเช่าในอพาร์ทเม้นท์นี้มีระบบความปลอดภัยแน่นหนาน่าเชื่อถือ
ร่างเล็กบอบบางค่อย ๆ ผลักบานประ
