“แกช่างมาได้จังหวะ เพราะเลขาของฉันเขาลาออกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
เซบาสเตียนเลิกคิ้วสูง “มีนลาออก...เธอลาออกจากที่นี่น่ะหรือครับ?”
แม็กเซ็นพยักหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมานอกจากความเยือกเย็น “ก็ใช่...เธอขอฉันลาออกไปจากที่นี่เอง แกมีอะไรสงสัยอย่างนั้นหรือ เซบาสเตียน อ้อ...ฉันลืมไปว่าแกกับเขาเคยเป็นเพื่อนเที่ยวกันนี่นะ”
“แล้วมีนบอกพี่หรือเปล่าครับว่าเธอจะไปทำงานที่ไหน”
คนถูกถามไหวไหล่น้อย ๆ “ฉันไม่รู้ ดูแกจะเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้มากเหลือเกินนี่ ไหนแกเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่หรือว่ามีน่าเป็นผู้หญิงประเภทชอบหลอกผู้ชาย ชอบปั่นหัวผู้ชายเล่น”
เซบาสเตียนเงียบไป เขากำลังชั่งใจบางอย่างและดูเป็นกังวลกระทั่งแม็กเซ็นกล่าวขึ้น
“เซบาสเตียน...ปีนี้แกอายุเท่าไหร่แล้วนะ”
“ยี่สิบแปดครับ”
“อืม” ผู้เป็นพี่พยักหน้ารับรู้ “แกอายุยี่สิบแปดแล้วก็ต้องมีความรู้จักรับผิดชอบชีวิตของแกเอง ต่อไปถ้าฉันทำงานไม่ไหว
