“หวังว่าคุณมีน่าคงจะมีโอกาสได้ไปเที่ยวที่อู่รื้อซากเรือของเราในปากีสถานซักหนนะครับ”
“ค่ะ...หวังว่าเช่นนั้น”
เธอกล่าวยิ้ม ๆ และมองตามหลังบุคคลทั้งสามซึ่งแม้จะเป็นชาวตะวันออกกลางแต่รูปร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากชาวยุโรปที่เดินออกไปจากห้อง
“เอ้อ...ขอโทษด้วยนะคะท่านประธานที่วันนี้ฉันมาสาย...อุ๊ย!”
หญิงสาวร้องออกมาอย่างตระหนกเมื่อเธอเดินไปปิดประตูห้องและหันกลับมาพบกับอกกว้างของคนตัวโตที่เข้ามาประชิด
“ปล่อยนะคะ ท่านประธาน เดี๋ยวใครเข้ามาเห็นมันจะไม่ดีนะคะ”
มีนาเอ็ดร่างสูงใหญ่ที่กอดกระหวัดเอวบางของเธอเบา ๆ พร้อมกันกับที่ใบหน้าคร้ามเข้มโน้มลงมาซุกไซ้ตามลำคอระหง
“ไม่มีใครเข้ามาตอนนี้ มีน่า”
เขางึมงำอยู่กับซอกคอของเธอขณะเอื้อมมือไปกดล็อคประตูด้านหลังของหญิงสาว แม็กเซ็นดันร่างน้อยจนชิดบานประตูและกดตัวเขาลงกับความนุ่มนิ่มอย่างเร่งร้อน
“มีน่า...คุณไม่รู้หรอกว่า...มันทรมานมากแค่ไหน”
“คะ...” ร่างแน่ง
