บทที่ 44
พราวเนตรกลับมาบ้านเย็นมาก เพราะหล่อนไปนั่งเหม่อลอยอยู่ในสวนสาธารณะมาหลายชั่วโมง พอมาถึงบ้านก็คิดว่าจะถูกคีแรนเรียกไปตำหนิที่ออกไปโดยไม่บอกเขา แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น
หล่อนเดินเข้ามาภายในตัวตึกใหญ่ ก็พบว่าคีแรนกำลังนั่งทำแผลที่หลังมืออยู่ หล่อนเห็นก็ตกใจรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆ จะช่วยทำแผล แต่เขาเอ่ยปากไล่เสียงกระด้าง
“คุณคีแรนไปทำอะไรมาคะ ทำไมมีแต่แผลเต็มหลังมือเลย” หล่อนมองอย่างเป็นห่วง
“อย่ามายุ่งกับฉัน” เขาปัดมือของหล่อนออกอย่างไม่ไยดี
พราวเนตรเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความเสียใจ แต่เพราะเป็นห่วงเขามากจึงพยายามควบคุมตัวเอง
“ให้พราวช่วยนะคะ”
“ก็บอกว่าอย่ามายุ่งไง ไปให้พ้น!”
น้ำเสียงดุกระด้างห่างเหินของเขาทำให้หล่อนเบิกตากว้างตกใจ น้ำตาหยดแหมะอาบแก้ม
“พราว...เป็นห่วงคุณคีแรนนะคะ”
เขาตวัดตามองหน้าหล่อน ก่อนจะเค้นเสียงเดือดดาลออกมา “ไปเป็นห่วงไอ้คนรักเก่าของเธอเถอะ พราวเนตร!” ชาย
