บทที่ 49
“น้องพราวเป็นยังไงบ้างล่ะป้า สบายดีไหม” ลำดวนเอ่ยถามพันทิพาในตอนเย็น
“มันก็สบายดีตามอัตภาพนั่นแหละ”
“ไว้ฉันลาพักร้อนเมื่อไหร่ จะไปเยี่ยมที่ขอนแก่น” ลำดวนพูดขึ้น ก่อนจะหันไปมองร่างของคีแรนที่เดินผ่านไป
“แต่คุณคีแรนน่ะสิ พักนี้ดูเงียบๆ แปลกไป”
“ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหนเลยนะนังลำดวน ยังเห็นพาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ามาที่บ้านแทบทุกคืน” พันทิพาอดพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ เพราะพอจะเดาได้ไม่ยากว่าที่พราวเนตรต้องไปจากที่นี่ คงเป็นเพราะมีปัญหากับคีแรนนั่นเอง
“แต่คุณคีแรนดูไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนนะป้า”
“ข้าไม่รู้โว้ย ไม่อยากรู้ด้วย ไปทำกับข้าวก่อนนะ เชิญเอ็งรำพึงรำพันสงสารเจ้านายไปคนเดียวเถอะ”
“อะไรของป้าเนี่ย”
ลำดวนมองตามร่างท้วมของพันทิพาไปอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันมามองขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านอีกครั้ง มองด้วยความเห็นอกเห็นใจคีแรน เพราะหล่อนรู้ดีว่าคีแรนรู้สึกยังไงกับพราวเนตร
“จะมีโอกาสป
