บทที่ 52
หลังจากใช้เวลาบนเครื่องชั่วโมงกว่าๆ หล่อนก็มาถึงคฤหาสน์หลังงามของคีแรนอีกครั้ง หลังเดินจากไปนานเกือบสองสัปดาห์ หล่อนจ่ายเงินให้แท็กซี่ และก้าวลงจากรถด้วยความรีบร้อน หากทำได้หล่อนคงหายตัวไปหาแม่แล้ว
“อ้าว พราว...กลับมาแล้วเหรอ” ลำดวนพูดขึ้นคล้ายกับไม่รู้มาก่อน ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก
“พราว...มาหาแม่ค่ะ แม่ไม่สบายมาก” สีหน้าตื่นตระหนกของพราวเนตร ทำให้ลำดวนต้องเสแสร้งแสดงละครต่อไป
“ใช่ ป้าพันป่วยหนักมาก คงจะไม่รอด”
พราวเนตรได้ยินคำพูดของลำดวนเข้าก็เข่าอ่อน แทบทรุดฮวบลงกับพื้น ลำดวนรีบเข้าไปประคอง
“พราว...ไม่เป็นอะไรนะ”
“พราว...พราวจะไปหาแม่” น้ำหูน้ำตาของพราวเนตรทะลักไม่หยุด หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไป”
ลำดวนประคองร่างสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นของพราวเนตรไปยังห้องพักของพันทิพา ที่ตอนนี้มีพ่อของพราวเนตรกำลังนั่งเฝ้าอยู่ด้วยความเป็นห่วง
“แม่...” พราวเนตร
