บทที่ 59
สองวันผ่านมา พราวเนตรเงยหน้ามองลำดวนที่เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นที่คีแรนนอนสลบไสลอยู่
“พี่เอาอาหารจากป้าพันมาส่งน่ะ”
พราวเนตรยกมือขึ้นป้ายน้ำตาจากแก้ม ก่อนจะฝืนใจตอบออกมา
“ขอบคุณค่ะพี่ลำดวน”
ลำดวนถอนหายใจแผ่วเบา เดินเข้ามาหยุดข้างเตียงของคีแรน และมองด้วยสายตาเป็นห่วง
“คุณคีแรนยังไม่ฟื้นอีกเหรอพราว”
พราวเนตรกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกแล้ว หล่อนร้องสะอึกสะอื้น กุมมือใหญ่ของคีแรนเอาไว้แน่น
“ยังเลยค่ะพี่ลำดวน”
“แล้วหมอบอกว่ายังไงบ้างล่ะ”
“หมอบอกว่าคุณคีแรนบอบช้ำอย่างหนัก ถึงแม้จะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ก็ให้คำตอบไม่ได้ว่าจะรู้สึกตัวขึ้นเมื่อไหร่” พราวเนตรร้องไห้โฮยิ่งขึ้น
ลำดวนดึงร่างของพราวเนตรมากอด ลูบมือลูบหลังอย่างปลอบประโลม
“คุณคีแรนเป็นคนเข้มแข็ง ยังไงก็ต้องฟื้น พราวทำใจดีๆ เอาไว้นะ ยังไงก็ฟื้น เชื่อพี่”
“แต่นี่ก็สองวันแล้วนะคะพี่ลำดวน ยังไม่ฟื้นเลย”
ลำดวนไปลากเก้าอี้มานั่งข้
