“พร้อมจะเล่าให้ฉันฟังได้หรือยัง” พายุทำหน้าตาจริงจังและพลิกตัวลงนอนข้างๆเธอ เอ่ยถามไปยังคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างกายเขาในตอนนี้ เขาพร้อมแล้วที่จะรับฟังความจริงจากปากเธอ
“บอกพี่ไปแล้วพี่จะเชื่อหนูหรือไง” ชะเอมหันหน้ามองพายุด้วยใบหน้าบึ้งตึงถึงจะหายโกรธเขาแล้วก็เถอะแต่ยังมีบ้างที่ยังแอบงอนๆเขาอยู่
“ฉันจะเชื่อเธอไม่ว่าเธอจะพูดอะไรออกมาก็ตาม” ชายหนุ่มออกแรงดึงร่างเธอเข้ามาสวมกอด ฝ่ามือหนาลูบปลอบโยนคนตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างเบามือทะนุถนอมราวกับไข่ในหิน เขาอาจจะหวงเธอมากไปหน่อยแต่เป็นใครก็ต้องคิดแล้วมั้ย ชายหญิงชวนกันขึ้นไปบนห้องโดยที่ลืมนึกไปว่าบนห้องนั้นยังมีพี่สาวเธออีกคนที่อยู่ในห้องนั้นด้วย
“...”
“ขอโทษจริงๆที่ผ่านมาที่ไม่เคยเชื่อใจเธอเลย” พายุขอโทษเธอออกมาจากใจอีกครั้งและไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาได้พูดคำๆนี้ออกมาจากปากเขาแต่มันก็ทำให้ใจเธอเต้นแรงใจอ่อนยวบ เขาเป็นผู้ชายปากร้
