“แล้วจะรีบเดินไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวที่เดินนำหน้าก็รู้ว่าเธองอนเขาแต่ไม่เข้าใจว่าจะรีบเดินเร็วอีกทำไมในเมื่อตอนนี้ก็ได้ออกมาจากงานแล้ว
“หนูจะกลับห้อง!” ฉันบอกกับพี่พายุไปด้วยอารมณ์ที่กำลังโกรธไม่อยากที่จะคุยกับเขาเลยด้วยซ้ำในตอนนี้
“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งที่คอนโด” พี่พายุเขาก็ยังอาสาที่จะไปส่งฉันอยู่ได้ คนยิ่งไม่อยากเห็นหน้าก็ยังจะมาคอยตามกันอยู่ได้
“ไม่ต้องค่ะ หนูกลับเองได้ แท็กซี่ก็มี” ฉันบอกกับเขาออกไปโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
“แต่ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับเธอ”
“จิ๊ เอาไว้ค่อยคุยวันหลังได้มั้ยคะ” ชะเอมหยุดเดินแล้วหันหน้ามองเขา ใบหน้าเรียวสวยกำลังอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด ขมวดคิ้วจนแทบจะชนกัน
“ไม่! ฉันจะคุยวันนี้และเดี๋ยวนี้ด้วย มานี่! ไปขึ้นรถของฉัน” พายุรีบตอบปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับเริ่มฉุดกระชากร่างบางของชะเอมให้เดินไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลเท่าไรจากตรงที
