“ยางแฟบและหัวใจเต้นแรง”
1588 คำ
พี่แทนไทชะลอรถเข้าจอดข้าง ๆ กระบะสีเทาที่จอดนิ่งอยู่ริมถนนมืดสงัด ก่อนดับเครื่อง
เขาหันมามองฉันเล็กน้อย ดวงตาคมภายใต้แสงไฟสลัวจากเสาไฟข้างทางดูจริงจังกว่าปกติ
“นั่งรอในรถ อย่าเพิ่งลงนะ… พี่ไม่ไว้ใจ”
ฉันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่พอเห็นเขาเปิดประตูลงไปคุยกับผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนรออยู่ข้างรถ
ความเงียบของยามค่ำกับความสงสัยในใจมันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเปิดประตูออกตาม
อากาศกลางคืนเย็นแต่แฝงความชื้นจากลม เสียงจักจั่นแว่วอยู่ไกล ๆ และแสงไฟถนนสีส้มสลัวทอดเงาเราสองข้างทาง
ฉันก้าวออกมายืนข้างรถ ใช้สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ เหตุผลในใจชัดเจน… ฉันอยากช่วย ถึงจะรู้ว่าพี่แทนไทอาจไม่ชอบใจก็ตาม
ไม่ทันที่ฉันจะเดินไปถึง พี่แทนไทก็หันมาเห็นพอดี แววตาคมวูบหนึ่งสะท้อนแสงไฟถนน ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“นุ่น… ใครบอกให้ออกมา” น้ำเสียงเรียบแต่แฝงแรงกดดัน
ถ้าฉันกำลังจะอ้าปากตอบ เขาก็เอื้อมมือมาคว้าข้อมือฉันไว้ ดึงให้ถอยไปยืนในเงามืดข้างรถกระบะ
“ตรงนี้ปลอดภัยกว่า ยืนรอ… เข้าใจไหม” น้ำเสียงเขายังคงนิ่งแต่แฝงแรงกดดัน
“แต่นุ่นจะดูรถ… มันดึกแล้ว คุณลุงจะได้กลับไปพักผ่อน” ฉันเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่น ดวงตายังมองไปทางรถกระบะ
ฉันเดินอ้อมไปทางด้านหน้ารถ ใช้สายตากวาดมองตั้งแต่กันชน ไฟหน้า ไปจนถึงกระจกบังลม ไม่มีรอยเสียหายรุนแรงนัก แต่ยางหลังด้านซ้ายดูแฟบผิดปกติ
ฉันย่อตัวลงแตะยางเบา ๆ ความเย็นของยามค่ำทำให้ผิวมือเย็นชืด ขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงแรงสายตาของพี่แทนไทที่ยืนประกบอยู่ข้าง ๆ
“ไฟฉุกเฉินยังติดดีนะคะ” ฉันหันไปบอกคุณลุงเจ้าของรถ พร้อมชะโงกมองใต้ท้องรถให้แน่ใจว่าไม่มีน้ำรั่ว
“ระวังมือ เดี๋ยวโดนเศษเหล็กบาด” เสียงทุ้มของพี่แทนไทดังขึ้นใกล้ ๆ พร้อมเงามืดของเขาที่ทาบลงบนตัวฉันเหมือนกำลังคอยกันไว้ไม่ให้เข้าใกล้เกินไป
ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองรถต่อ ความอุ่นจากสายตานั้นยังตามมาแม้อากาศรอบตัวจะเย็นลงทุกนาที
ฉันพยุงตัวลุกขึ้น ปัดฝุ่นที่มือเล็กน้อย ก่อนหันไปบอกคุณลุงเจ้าของรถ
“ยางหลังด้านซ้ายแฟบนิดหน่อยค่ะ แล้วก็ไม่มีน้ำรั่วหรือความเสียหายอื่นนะคะ ไฟฉุกเฉินยังทำงานปกติ”
คุณลุงพยักหน้ารับ “ขอบใจมากหนู ดึกขนาดนี้ยังลำบากมาดูให้”
ฉันยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูโทรบอกพ่อให้เอาเครื่องมือมาช่วยเปลี่ยนยางให้”
ยังไม่ทันที่ฉันจะหยิบโทรศัพท์ แสงไฟหน้ารถจากอีกคันก็พุ่งสาดมาตรง ๆ จนต้องยกมือบังตา แสงขาวจ้าเจือด้วยหมอกบางของยามค่ำทำให้ภาพรอบข้างพร่าไปชั่วขณะ
เสียงเครื่องยนต์เงียบลงพร้อมกับประตูรถที่เปิดออก ร่างสูงในเสื้อแจ็กเก็ตสีเข้มก้าวลงมาอย่างมั่นคง พอแสงไฟถนนส่องให้เห็นชัด ฉันถึงกับชะงักไปหนึ่งจังหวะ
“พี่แม็ก…” ฉันพึมพำเบา ๆ ราวกับไม่แน่ใจว่ามองผิดหรือไม่
“น้องนุ่น มาทำอะไรที่นี่” เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นแฝงความสงสัย
“พอดี… พ่อนุ่นโทรมาบอกให้มาดูรถค่ะ เห็นว่ารถเสีย” ฉันตอบพลางเหลือบมองคุณลุงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ “แล้วนี่… คุณลุงเป็นญาติพี่แม็กเหรอคะ”
พี่แม็กส่ายหน้าเล็กน้อย “เปล่า… นี่พ่อพี่เอง”
ฉันกระพริบตาอย่างงุนงง ความเงียบสั้น ๆ แผ่วผ่านระหว่างเรา ขณะลมกลางคืนพัดกลิ่นน้ำมันเครื่องและฝุ่นถนนมาแตะจมูก ความบังเอิญในค่ำคืนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญธรรมดาอีกต่อไป
พี่แทนไทเดินเข้ามาใกล้ เหลือบตามองพี่แม็กเพียงแวบหนึ่ง น้ำเสียงเรียบแต่แฝงความเข้ม
“นี่ใคร ?”
พี่แม็กยกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ตอบทันที แค่สบตามองพี่แทนไทกลับด้วยสายตาที่อ่านยาก
“คนนี้… ลูกค้าที่ร้านนุ่นน่ะ ไม่ต้องห่วงพี่แทน คนนี้ไว้ใจได้” ฉันตอบกลับพี่แทนไทเสียงนิ่ง แต่หัวใจเต้นแรงเกินกว่าที่อยากจะยอมรับ
พี่แทนไทเหลือบตามองฉันแวบหนึ่ง ดวงตาคมเย็นยังจับจ้อง แต่เหมือนจะคลายความเข้มไปเล็กน้อย รอยยิ้มมุมปากเล็ก ๆ แฝงอยู่ท่ามกลางความกังวล
ฉันยิ้มบาง ๆ คืนให้เขา แม้ลมเย็นของกลางคืนจะพัดผ่าน ร่างกายยังร้อนขึ้นจากความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้
รอบตัวเงียบสงัด มีเพียงแสงไฟถนนสลัว ๆ กับเงาของเราสามคนทอดยาวลงบนพื้น พอเห็นพี่แทนไทคลายความตึงเครียดลงบ้าง ฉันก็รู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย
“แล้วสรุปรถพ่อพี่เป็นอะไรหรอ” พี่แม็กถามเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยความสนใจ
ฉันก้าวไปใกล้รถกระบะอีกครั้ง ชี้ไปที่ยางหลังด้านซ้ายที่แฟบเล็กน้อย
“ยางหลังแฟบนิดหน่อยค่ะ แต่โดยรวมไม่มีปัญหาใหญ่ ไฟฉุกเฉินยังติดปกติ นุ่นโทรบอกให้พ่อเอาเครื่องมือมาแล้ว น่าจะอีกยี่สิบนาทีถึง”
พี่แม็กพยักหน้าเบา ๆ ราวกับคลายความกังวลลงเล็กน้อย
“อืม… ดีเลยที่มาทันเวลา ไม่งั้นอาจแย่กว่านี้”
พี่แทนไทยืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน เหลือบตามองพี่แม็กเพียงแวบเดียว ก่อนจะหันมาที่ฉัน ดวงตาคู่คมแฝงความเป็นห่วง
ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้เสียงตัวเองเรียบเฉย แม้หัวใจจะเต้นแรงกับบรรยากาศตึงเครียดของกลางคืน
แสงไฟจากเสาไฟริมถนนสลัว ๆ สาดลงบนพื้นและรถกระบะ ทำให้เงาของเราสามคนทอดยาวออกไป ความสงัดยามค่ำคืนเหมือนเสริมความรู้สึกหวาดระแวงผสมความอบอุ่นในเวลาเดียวกัน
ไม่นาน เสียงเครื่องยนต์อีกคันดังขึ้นแทรกความเงียบของซอยกลางคืน รถกระบะคันใหม่แล่นเข้ามาจอดใกล้ ๆ และประตูเปิดออก พ่อของฉันก้าวลงมา พร้อมถือกล่องเครื่องมือเต็มมือ
“มาช้าจัง พ่อ” ฉันเอ่ยเสียงเบา ขณะยืนมองพ่อจัดการเครื่องมืออยู่ข้างรถ
“ติดลูกค้าที่ร้านน่ะสิ ลูกน้องที่ร้านก็กลับกันหมดแล้ว” พ่อยกกล่องเครื่องมือขึ้นพลางถอนหายใจเบา ๆ
“อ่อ… มานุ่นช่วย” ฉันบอกพ่อ พลางก้าวเข้ามาใกล้รถกระบะ
กลางคืนที่เงียบสงัด แสงไฟถนนสาดลงบนพื้นเปียกเล็กน้อยจากความชื้นยามค่ำ ฉันก้มตัวลงจับแม่แรง พลางกดลงด้วยแรงที่มั่นใจ มือเล็กแต่แม่นยำ พ่อพยักหน้าชมเล็กน้อย
“ระวังมือด้วยนะ” พ่อบอก แต่ฉันโบกมือเบา ๆ
“ไม่ต้องห่วง พ่อ”
ฉันหมุนยางสำรองขึ้นไปแทนที่ยางแฟบ ร่างกายขยับอย่างคล่องแคล่วแต่เต็มไปด้วยพลัง ความตั้งใจและความมั่นใจในแต่ละท่าทางทำให้ฉันดูเท่ขึ้นในสายตาของพ่อและพี่แทนไท
พี่แทนไทยืนมองอยู่ข้าง ๆ ดวงตาคมจับจ้องทุกฝีก้าวของฉัน ริมฝีปากของเขาเกือบจะเผยรอยยิ้มบาง ๆ แต่ก็แค่แวบเดียว
แสงไฟกลางคืน สะท้อนบนตัวฉันและยางรถ ทำให้ฉากนี้ดูคูลและมีแรงดึงดูดอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเปลี่ยนยางเสร็จ ฉันเช็ดมือและยืนตัวตรง หัวใจยังเต้นแรงเพราะความพยายามและความใกล้ชิดกับสองผู้ชายที่ยืนอยู่รอบตัว
“ขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ช่วย” เสียงของคุณลุงดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มจริงใจ
ฉันยิ้มบาง ๆ พลางเช็ดมือจากคราบฝุ่นและน้ำมัน
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณลุง ยินดีช่วยอยู่แล้ว”
กลางคืนเงียบสงัด ลมเย็นพัดผ่าน เส้นผมปลิวไหวเบา ๆ ราวกับลูบไล้บนใบหน้า ทำให้ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น แม้เพิ่งผ่านการช่วยเหลือรถที่ค่อนข้างหนัก
“แล้วนี่นุ่นจะกลับกับพ่อเลยไหม” พ่อถามเสียงอบอุ่น
ฉันเงยหน้ามองพี่แทนไท ดวงตาคมเรียบนิ่ง แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่แฝงอยู่ แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไร
“นุ่น… กลับกับพ่อเถอะ พี่จะได้สบายใจว่าเราถึงบ้านปลอดภัย” เสียงของเขาเรียบ แต่ฉันรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่ฟัง
ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันไปตอบพ่อ
“โอเคค่ะ งั้นพี่ก็ขับรถกลับดี ๆ นะ ส่วนเรื่องอาหาร พี่ส่งบัญชีมาได้เลย เดี๋ยวนุ่นโอนให้”
พี่แทนไทก้มมองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะยกมือเล็กน้อยเป็นสัญญาณรับ ขณะที่เขาก้าวไปช่วยคุณพ่อจัดเก็บเครื่องมือ
แสงไฟจากถนนสะท้อนบนพื้นเปียกเล็กน้อย ทำให้เงาของเราและรถทอดยาวออกไป ความอบอุ่นของค่ำคืนผสมกับความสงบเงียบรอบตัว ทำให้หัวใจฉันรู้สึกสบายขึ้น แม้จะมีความตึงเครียดจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา
ทุกฝีก้าวของพ่อและพี่แทนไทที่คอยดูแล ทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงความปลอดภัย และความเอาใจใส่ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นกลางคืน
- ผู้เขียน
