ฉันรีบกินข้าวให้เสร็จแล้ววิ่งขึ้นห้อง มาถึงห้องก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเข้าแอปแชตของพี่แทนไททันที ใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา
“พี่คุยอะไรกับพ่ออะ?”
มือสั่นเล็กน้อยตอนกดส่ง เพราะอยากรู้จริง ๆ ว่าเขาคุยอะไรกับพ่อฉันนานนัก แล้วจะรู้ไหมว่าใจฉันกำลังร้อนรุ่มกับความอยากรู้แบบนี้
ไม่กี่วินาทีต่อมา…โทรศัพท์ของฉันสั่นขึ้นเบา ๆ บนโต๊ะข้างเตียง ฉันรีบหยิบขึ้นมาดูด้วยใจเต้นแรงเล็กน้อย ก่อนจะเห็นว่าข้อความล่าสุดมาจากพี่แทนไท
“อยากรู้หรอ…บอกคิดถึงพี่ก่อนสิ”
ฉันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือมาพิมพ์ข้อความตอบกลับไปด้วยนิ้วที่สั่นเล็กน้อย
“คิดถึงพี่ค่ะ… 😳”
ไม่ทันไร เสียงสายเรียกเข้าก็ดังขึ้น ฉันละสายตาจากหน้าจอมองชื่อผู้โทร… ไม่ต้องเดาเลย ก็พี่แทนไทนี่เอง ใจฉันเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม มือหยิบโทรศัพท์แน่นจนแทบกำเป็นกำปั้น
“ฮัลโหล…” ฉันพึมพำตอบไป เสียงตัวเองสั่นเล็กน้อย
“พี่ว่าพี่อยากได้ยินเสีย
