แบงค์ บวรวิชญ์
ผมรู้สึกร้อนรนตลอดเวลาระหว่างที่นั่งรถตู้มาที่สถานีตำรวจ ด้วยความที่รู้สึกไม่อยากให้เกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับคนที่ผมรักแม้แต่คนเดียว รู้ทั้งรู้ว่าจุดเริ่มต้นมันมาจากผมก็ตาม ทันทีที่รถตู้จอดบริเวณด้านหน้าทางขึ้นสถานีตำรวจ ผมจึงไม่รอช้ารีบยื่นมือไปเปิดประตูรถก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปยังโรงพักเพื่อที่จะรีบดำเนินการถอนแจ้งความให้ไอ้เลวพ้นจากคุกโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
แทบไม่น่าเชื่อเลยทันทีที่ผมเดินขึ้นไปถึงฉันบน กลับมีชายชุดดำ 2 คนมีท่าทีเงียบขรึมนั่งบริเวณเก้าอี้ด้านหน้าเคาน์เตอร์ร้องทุกข์แจ้งความของสถานี มันทำให้ผมคิดได้ทันทีเลยว่าต้องเป็นคนของไอ้เลวนั้นอย่างแน่นอน โดยที่ทุกคนที่มากับรถตู้คันเดียวกันของผมก็เริ่มทยอยขึ้นมายังบริเวณที่ผมยืนมองชายชุดดำด้วยความรู้สึกไม่ไว้วางใจ
"สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ"
"สวัสดีครับผม…" จู่ๆผมก็พูดคำนั้นออกมาไม่ได้ เพราะในใจของผมไม่อยากให้
