ทางรักทางฝันของฉันและเธอ

ตอนที่ 11 ศัตรูหัวใจ 1/2

หลังกลับจากออกค่ายกรวิชใช้เวลาอีกหลายวันคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างเขากับของขวัญ ตอนนี้ภายในใจสับสนไปหมดใจหนึ่งอยากเริ่มต้นใหม่กับเธอ อีกใจก็กลัวจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกลัวว่าสุดท้ายละครบทนี้จะมีตอนจบเหมือนเดิม

คิดอะไรของมึงวะไอ้กรอยากจะกลับไปคบกับเธอทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอมีแฟนหรือยัง

"ไอ้กรพรุ่งนี้วันหยุดเข้าเมืองกันมั้ย อยากไปหาของอร่อยๆกินว่ะ"เสียงณภัทรดังมาแต่ไกลทำลายความคิดฟุ้งซ่านของกรวิช

"ไม่ไปขี้เกียจ"

"ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ ไม่มีมึงกูก็ไม่มีใครแล้วเนี่ย"

"เออๆๆ ไปก็ไป มึงหนิวุ่นวายได้ทุกเรื่อง"กรวิชบ่นณภัทร

วันต่อมา

"ฮัลโหลค่ะพี่รัณใกล้ถึงแล้วหรอคะ ขวัญรอยัยอรแป๊บเดียวพี่รัณรอที่ร้านก่อนเลยนะคะ"เมื่อวางสายจากศรัณของขวัญหันไปเร่งเพื่อนรักที่มัวแต่เลือกชุดอยู่จนไม่ได้ออกจากบ้านสักที

วันนี้ทั้งสองสาวมีนัดทานข้าวกับศรัณรุ่นพี่ที่มาประชุมที่จังหวัดใกล้ๆกันก่อนกลับจึงถือโอกาสแวะมาทานข้าวกับทั้งคู่ก่อน

"ยัยขวัญแกเข้าไปกับพี่รัณก่อนนะชั้นแวะไปซื้อของแป๊บเดียวเดี๋ยวตามเข้าไป”

“โอเคอย่าให้นานนักล่ะ"

"จ้า คุณแม่"

"สองสาวยังแกล้งกันเก่งเหมือนเดิมเลยนะ"ศรัณเดินลงจากรถมาหาสองสาว

"พี่รัณสวัสดีค่ะ เข้าร้านไปกับยัยขวัญก่อนนะคะ อรขอตัวครู่เดียวค่ะ"

หลังจากเอมอรเดินออกไปศรัณเดินโอบหลังของขวัญเข้ามาในร้านซึ่งมีกรวิชและณภัทรนั่งอยู่อีกมุมของร้าน กรวิชเมื่อเห็นของขวัญเดินเข้าร้านอาหารพร้อมกับศรัณ แถมยังคุยกันสนิทสนมส่งยิ้มหวานให้กันตลอดเวลา ทำให้รู้สึกเจ็บแปลบที่กลางใจเหมือนมีคนเอามีดมากรีดแผลเก่าให้ลึกลงไปกว่าเดิม

สมน้ำหน้ามึงมั้ยไอ้กรเอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอยังมีใจ เป็นยังไงล่ะเขาควงแฟนมาให้เห็นต่อหน้าต่อตาเจ็บมั้ยล่ะคราวนี้ ต่อไปจะได้จำสักทีว่าที่เธอทำลงไปทุกอย่างแค่หน้าที่ไม่ใช่เป็นห่วง อย่างมากก็แค่ในฐานะคนเคยรักก็เท่านั้น กรวิชบอกตัวเองให้มองโลกตามความเป็นจริงบ้างอย่าคิดเพ้อฝัน

"ไอ้กรเป็นอะไรวะทำไมอยู่ๆถึงดูหน้าเครียดๆ"

"อยู่ๆกูก็ปวดหัวขึ้นมากูว่าเรากลับกันดีกว่าเดี๋ยวกูไปรอที่รถนะ"กรวิชลุกเดินออกไปจากโต๊ะ เดินหลบออกไปอีกฝั่งหนึ่งของร้านเพื่อไม่ให้ของขวัญมองเห็น

"อะไรของมันวะไอ้นี่ดูสิอาหารพึ่งกินไปได้ครึ่งเดียว"ณภัทรบ่นเพื่อนก่อนให้พนักงานห่ออาหารให้และรีบเดินตามเพื่อนออกจากร้าน

จังหวะที่ณภัทรกำลังเดินออกมาจากประตูและมัวแต่ก้มหยิบกุญแจรถทำให้ชนเข้ากับเอมอรที่กำลังเดินเข้าร้านมาพอดี

"ขอโทษครับผมไม่ทันมอง คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ อ้าวนี่คุณเจ้าหน้าที่ป่าไม้นี่คะ"

"คุณหมอคนสวยนี่เองมาทานข้าวหรอครับทำไมมาคนเดียวล่ะครับ"

"อรมากับยัยขวัญค่ะนั่งรออยู่ในร้านแล้ว"

"คุณหมอของขวัญก็มาหรอครับเสียดายจังไม่ได้เจอกับไอ้กรเพื่อนผม มันปวดหัวเลยไปรอที่รถแล้ว"

"คุณกรสุดหล่อก็มาหรอคะ เสียดายจังอดเจอเลย ฝากสวัสดีคุณกรด้วยนะคะ"

"ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับเดี๋ยวคนป่วยรอนานจะโมโหเอา"

"ค่ะ"

เมื่อแยกจากณภัทรเอมอรกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาของขวัญในร้านทันที

“นี่ยัยขวัญให้ทายว่าเมื่อกี้ชั้นเจอใคร”

“ใคร”

“คุณณภัทรเจ้าหน้าที่อุทยานที่เราไปตรวจสุขภาพวันนั้น เสียดายที่ไม่ได้เห็นคุณกรวิชสุดหล่อ”

“แกเจอเค้าที่ไหน”

“หน้าร้านเขามากินข้าวกับคุณกร เห็นบอกว่าคุณกรไม่ค่อยสบายเลยไปรอที่รถก่อน”

ของขวัญมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนักเพราะไม่รู้ว่ากรวิชเห็นเธอมากับศรัณหรือเปล่า เธอไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดและคิดไปเองอีก

“แกเป็นอะไรรึเปล่ายัยขวัญทำไมหน้าซีดๆไม่สบายหรอ”เอมอรที่ไม่เคยรู้เรื่องของกรวิชและของขวัญถามเพื่อน เพราะทั้งสองคนพึ่งมารู้จักกันตอนของขวัญไปเรียนต่อ ผู้ชายคนเดียวที่วนเวียนอยู่ในชีวิตเธอช่วงนั้นมีแค่ศรัณคนเดียว ตอนแรกเธอเชียร์คู่นี้ให้เป็นแฟนกันแต่น่าเสียดายที่ของขวัญบอกว่าเขาเป็นพี่ชาย

“นั่นสิขวัญเป็นอะไรมั้ย”

“ไม่เป็นอะไรค่ะ น่าจะแค่เมาแดดเฉยๆ เราสั่งอาหารกันดีกว่าค่ะ”

คืนนั้นของขวัญนอนไม่หลับเอาแต่นั่งคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน ได้แต่ภาวนาขออย่าให้เขาเห็นเธอกับศรัณเลย

“เฮ้อ”ของขวัญถอนหายใจยาวคิดไม่ตก อยากเจอหน้าเขาอยากอธิบายทุกอย่างให้เขาเข้าใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขายังมีใจให้เธออยู่มั้ยกลัวพูดความในใจไปแล้วผลจะไม่เป็นอย่างที่เธอต้องการ

กรวิชเองก็ไม่ต่างจากของขวัญไม่ว่าจะพยายามข่มตานอนเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ ภาพที่ศรัณเดินโอบเอวของขวัญและส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุขตามมาหลอกหลอนเขาแม้กระทั่งตอนนอน แค่หลับตาภาพนั้นก็ลอยเข้ามาทันที แม้จะเลิกกันไปหลายปีแล้วแต่เธอยังมีอิทธิพลต่อใจของเขามากเหมือนเดิม

“ที่ผ่านมาคิดเพ้อฝันอะไรของมึงวะไอ้กร นี่สิคือความจริง ความจริงที่เป็นแค่แฟนเก่าเธอเท่านั้น อย่าคิดไปเองว่าเธอยังสนใจ ใส่ใจมึงสิวะ ทุกอย่างมันคือหน้าที่”กรวิชย้ำเตือนตัวเองไม่ให้เผลอตัวเผลอใจคิดเข้าข้างตัวเองว่าของขวัญยังมีใจให้อยู่ แม้จะบอกตัวเองแบบนั้นแต่ในใจลึกๆยังแอบหวังว่าจะมีวันที่ความรักของเขาจะสมหวัง ถ้ายังไม่ได้ยินจากปากเธอว่าเธอมีคนอื่นแล้วใจเขาก็ยังเฝ้ารอที่จะรักเธอเหมือนเดิม

กรวิชและของขวัญที่นอนไม่หลับลุกออกมายืนมองท้องฟ้าในยามนิทรา ใบหน้าของคนรักเก่ากำลังส่งยิ้มมาให้ฉายชัดขึ้นกลางความมืด สายตาแห่งความโหยหาและคิดถึงทอดมองออกไปยังท้องฟ้ากว้างใหญ่ ในค่ำคืนที่มืดมนนี้ขอเพียงแสงสว่างจากดวงดาวสักดวงนำพาความรักความคิดถึงไปหาคนในความทรงจำให้เธอและเขารับรู้ว่ายังมีใครบางคนรออยู่ตรงนี้เสมอ ทั้งคู่ต่างหลับตาอธิษฐานขอพรต่อท้องฟ้าและดวงดาวให้ได้สมปรารถนาในความรักสักที

ขณะที่ทั้งสองคนหลับตาอธิษฐานอยู่นั้นเหมือนดวงดาวจะรับรู้และให้พรกับพวกเขา เพราะอยู่ๆดาวดวงหนึ่งก็ตกลงมาจากฟ้า

“ขอดวงดาวได้โปรดนำทางพาเธอ/เขากลับมาคืนใจด้วยเถิด”