ตอนที่ 4 อดีตของสองเรา 1/3
1263 คำ
กว่าพายุฝนจะสงบลงก็สามทุ่มกว่าแล้ว กรวิชไม่อยากให้ขับรถออกไปตอนดึกแบบนี้เพราะเกรงว่าจะไม่ปลอดภัยจึงเสนอให้ไปพักที่รีสอร์ตของเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอุทยานและถนนก็ไม่ได้อันตรายเหมือนทางกลับตัวจังหวัด ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยเพราะต่างคนต่างเพลียกันมากแล้ว
ยังดีที่วันนี้ที่รีสอร์ตมีห้องว่างเหลืออยู่ 3 ห้องจึงเพียงพอให้ทุกคนเข้าพัก เมื่อไปถึงทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องพักเพื่อพักผ่อนหลังจากเหนื่อยกันมาหลายวัน มีเพียงของขวัญที่นอนไม่หลับ หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้วจึงออกมานั่งเล่นในสวน ของขวัญนั่งมองท้องฟ้ามืดมัวยามค่ำคืน สูดกลิ่นหอมของดินหลังฝนตก เสียงหรีดหริ่งเรไรร้อง เธอหลับตาสูดหายใจเอาอากาศเข้าไปลึกเต็มปอด ฟังเสียงร้องของสัตว์ ดื่มด่ำไปกับความงามของธรรมชาติ ในหนึ่งคิดถึงบ้านที่จากมาแต่อีกใจก็เริ่มชอบที่นี่มากขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกที่ตัดสินใจย้ายมาที่นี่เธอยังไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนักว่าจะสามารถอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน แต่พออยู่ที่นี่นานขึ้นก็เริ่มรักและผูกพันขึ้นเรื่อยๆ ของขวัญตั้งใจว่าอยากอยู่ที่นี่ให้ได้นานที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
ไม่ใช่เพียงของขวัญที่นอนไม่หลับกรวิชเองก็นอนไม่หลับเช่นกัน เขาออกมาเดินเล่นในสวนเห็นของขวัญนั่งอยู่จึงหยุดมองเธออยู่ข้างหลัง เพื่อเลี่ยงการพบหน้ากัน
เธอมาที่นี่ทำไมกันนะ กลับมาให้คิดถึงอีกทำไม คำถามมากมายผุดขึ้นในใจของเขาเพราะไม่รู้จุดประสงค์ของคนรักเก่าว่ามาที่นี่เพื่ออะไร ทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอภาพเหตุการณ์เก่าๆก็ผุดขึ้นมาในหัวทั้งเรื่องราวที่ดีและไม่ดี กับคนที่อยากจะลืมทุกอย่างอย่างเขา แต่กลับจำได้แม่นเพียงแค่เห็นใบหน้าสวยของเธอคนนั้นความทรงจำทุกอย่างกลับฉายชัดขึ้นมา
ในอดีต
กรวิชและของขวัญคบกันตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย ครอบครัวของทั้งสองคนรู้จักกันมานาน เรื่องที่ทั้งคู่ตัดสินใจคบหาดูใจกันก็อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ จนเข้ามหาวิทยาลัยทั้งคู่ก็ยังเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดีมีทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้างตามประสาคู่รักวัยรุ่น จนทั้งคู่เรียนมหาวิทยาลัยปีสี่ทุกอย่างเริ่มไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
กรวิชเริ่มไม่ค่อยมีเวลาให้ของขวัญเพราะช่วงนี้เขาไปออกค่ายกับชมรมบ่อยๆ แม้จะเรียนคณะบริหารแต่กรวิชกลับชอบป่าเขา ที่เรียนบริหารก็เพราะพ่อแม่ต้องการให้เรียนเพื่อไปสานต่อธุรกิจของครอบครัวเท่านั้น
“นี่กรจะไปออกค่ายอีกแล้วหรอ”ของขวัญถามกรวิชขณะที่นั่งทานมื้อค่ำกันอยู่
“อืม รอบนี้ไปสิบห้าวันอาจจะติดต่อไม่ได้นะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์”
“ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์อีกแล้ว ทำไมครั้งนี้ไปนานจัง”ของขวัญพูดพลางทำหน้ามุ่ยใส่เขา
“หึ ไม่งอนน๊า เดี๋ยวไม่สวยนะ”
“อืม ขวัญจะพยายามทำตัวให้ชินนะคะ”
ของขวัญพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติทั้งที่ภายในใจกำลังน้อยใจเขาอยู่
การหายไปของกรวิชในช่วงนี้เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของทั้งคู่ ตอนนี้ของขวัญเครียดจากการเรียนมากต้องการใครสักคนที่คอยอยู่ข้างๆ คอยเป็นกำลังใจให้เธอ แต่เวลานี้อย่าว่าแต่อยู่ข้างๆเลยแค่โทรหายังไม่ได้ ความน้อยใจค่อยๆสะสมภายในใจของของขวัญทีละนิด
"ขอพี่นั่งด้วยคนได้มั้ยครับ"ศรัณรุ่นพี่ที่คณะเดินมาหยุดยืนตรงข้ามของขวัญที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด ศรัณเป็นรุ่นพี่ของของขวัญสองปีทั้งสองคนรู้จักกันตั้งแต่ของขวัญเข้าเรียนปีหนึ่ง เป็นผู้ชายสุภาพ อบอุ่น หน้าตาดีและเรียนเก่งมาก เป็นที่หมายปองของสาวๆในคณะแต่ยังไม่มีใครสามารถมัดใจเขาไว้ได้
"พี่รัณ เชิญค่ะ"
"ไงเราได้ข่าวว่าช่วงนี้เรียนหนักมากใช่มั้ย เครียดมากหรือเปล่า"
"บอกตามตรงนะคะว่าเครียดมากค่ะ"
"เครียดเรื่องอะไรเล่าให้พี่ฟังได้มั้ย"
ของขวัญเล่าปัญหาเรื่องการเรียนของตัวเองให้ศรัณฟัง คนที่ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้มาก่อนอย่างเขาจึงเข้าใจเธอดีทุกอย่าง คอยเป็นผู้ฟังที่ดีและให้กำลังใจเธอได้เป็นอย่างดี แถมยังเสนอช่วยติวหนังสือให้เธออีก
หลังจากวันนั้นแทบจะทุกเย็นหลังเลิกเรียนทั้งคู่นัดเจอกันที่ห้องสมุดช่วยติวหนังสือ ช่วงเวลาที่กรวิชหายไปกลับมีศรัณเข้ามาเติมเต็มช่องว่างภายในของของขวัญ ทำให้เธอรู้สึกสับสนว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกรวิชที่เป็นอยู่ตอนนี้คือความรักหรือแค่ความผูกพันกันแน่
"พรุ่งนี้วันหยุดไปเที่ยวเป็นเพื่อนพี่ได้มั้ย"ศรัณถามของขวัญหลังจากคิดอยู่นาน เพราะเขารู้ดีว่าเธอมีแฟนอยู่แล้วทำแบบนี้อาจจะดูไม่เหมาะสม แต่อีกไม่นานเขาก็จะเรียนจบแล้วจึงไม่อยากเก็บความรู้สึกไว้ในใจอีกต่อไป
ความจริงศรัณแอบชอบของขวัญตั้งแต่แรกเจอ แต่เพราะรู้ว่าเธอมีแฟนอยู่แล้วจึงทำได้เพียงแอบมองอยู่ห่างๆ ตอนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะได้บอกความในใจกับเธอก่อนที่อาจจะไม่ได้มีโอกาสเจอกันอีกเพราะหลังจากเรียนจบศรัณวางแผนจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
"ก็ได้ค่ะ"ของขวัญคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบตกลงเขา เพราะอยากขอบคุณที่เขาช่วยติวหนังสือให้
"งั้นพรุ่งนี้พี่มารับสิบโมงเช้านะ"
"ค่ะ"
วันถัดมา
ศรัณพาของขวัญมาเที่ยวสวนสนุก ทั้งคู่เล่นเครื่องเล่นกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทั้งสองคนมอบให้กันตลอดเวลาที่อยู่ในสวนสนุก ของขวัญเองก็พลอยคลายความเหงา ความเศร้าภายในใจลงได้บ้าง
"สนุกมั้ย"
"สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่พาขวัญมาเที่ยววันนี้"
"ขอแค่ขวัญชอบ พี่พาไปได้หมด อยากไปที่ไหนบอกพี่ได้ตลอดเวลาเลยนะ"
"ขอบคุณนะคะ เอ่อ ขวัญว่าเราไปหาอะไรกินกันดีมั้ยคะ มื้อนี้ขอขวัญเลี้ยงนะคะ ห้ามปฏิเสธด้วย"
"ก็ได้ครับ งั้นขวัญเลือกร้านเลยนะพี่กินได้หมด"
วันนั้นทั้งวันหลังจากกลับจากสวนสนุกแล้วศรัณพาของขวัญแวะกิน แวะเที่ยวอีกหลายที่จนดึกจึงมาส่งเธอที่หอพัก
"วันนี้ขอบคุณมากนะคะ ขวัญสนุกมากเลยค่ะ"
"ขอบคุณทั้งวันแล้ว ถ้าขวัญชอบวันหลังพี่พาไปเที่ยวอีกนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ขวัญเกรงใจเท่านี้ก็รบกวนพี่รัณจะแย่แล้ว"
"ถ้าพี่บอกว่าพี่เต็มใจล่ะ"ศรัณบอกของขวัญพร้อมกับส่งสายตาที่เอ่อล้นด้วยความรักให้เธอ
"เอ่อ ดึกแล้วขวัญขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
ของขวัญกล่าวลาศรัณและรีบลงจากรถไปทันที
- ผู้เขียน
