“ถึงบ้านเมื่อไหร่ ฉันจะดับความร่านให้เธอเอง”
“คนหยาบคาย”
เขาแค่นยิ้ม ความหึงหวงที่ไม่เคยเข้าใจมาก่อนควบคุมทุกสติ
“เดี๋ยวจะรู้ว่าฉันยังหยาบคายได้มากกว่าที่เธอคิดเอาไว้เยอะ ผู้หญิงแพศยา!”
แล้วรถสปอร์ตคันงามก็แล่นออกไปจากคาร์ตัน บรีซด้วยความเร็วสูง คนขับเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดเดือดดาล ในขณะที่มัลลิกานั่งร้องไห้ด้วยความน้อยใจไปตลอดเส้นทาง
“เสียงรถใคร เจ้าคิลล์หรือ”
ดีแลนเอ่ยถามชาริลล์ที่เดินหน้าเครียดกลับเข้ามาในบ้าน
“ครับพี่ดีน เจ้าคิลล์ลากมัลลิกาขึ้นรถกลับไปแล้ว”
คิ้วเข้มของดีแลนเลิกสูงด้วยความกังขา
“ทำไมถึงต้องลากกันด้วยล่ะ ทะเลาะกันอีกแล้วหรือ”
ไหล่กว้างของชาริลล์ไหวน้อยๆ ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งลงบนโซฟานุ่มตัวข้างๆ กับพี่ชายด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับ จู่ๆ เจ้าคิลล์มันก็ระเบิดอารมณ์ใส่มัลลิกา แล้วก็ลากขึ้นรถกลับกันไปเลย ผมจะช่วยอะไรก็ไม่ได้ ทำได้แค่ยืนมอง”
