@โรงอาหาร
“มึงเห็นพี่ขุนเมื่อกี้ป่ะ...โคตรน่ากลัว...” มะนาวกระซิบเสียงเบา ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ขณะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
“น่ากลัวตรงไหน...ไม่เห็นจะน่ากลัวเลยสักนิด”
ฉันตอบเสียงเรียบ ทำทีไม่สนใจพลางตักข้าวเข้าปากอย่างใจเย็น เคี้ยวช้า ๆ แล้วกลืนมันลงคออย่างเอร็ดอร่อย วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ...ก็แหม! เอาปลิงออกจากตัวได้สักที หลังจากพยายามอยู่ตั้งหลายเดือน
“น่ากลัวตรงไหนนะเหรอ...? เหอะ! ก็ตรงที่สามารถดึงปลิงที่ติดตัวมึงมาเป็นปีออกไปได้โดยใช้คำพูดแค่ไม่กี่ประโยคยังไงล่ะ...”
น้ำเสียงของมะนาวเจือความอึ้งปนทึ่ง ชัดเจนว่าเธอยังไม่หายตกใจ
“แล้วไง...มันก็ดีสำหรับกูไม่ใช่เหรอ...” ฉันยักไหล่เบา ๆ ไม่ใส่ใจนัก
“ก็ดี...แต่มึงว่าพี่ขุนเป็นไง...ดูเหมือนพี่เขาจะชอบมึงจริงๆนะ” มะนาวย่นคิ้ว สีหน้าจริงจังขึ้นทันตา เหมือนกำลังวิเคราะห์สถานการณ์ชีวิตฉันอย่างใส่ใจสุดขีด
“ชอบอะไรเล่า...เขาไม่แค่อยากแกล้งกู
