@เช้าวันใหม่ > คอนโดพริกแกง
“ให้ไปส่งถึงห้องไหม...?” เขาถามเสียงเรียบแต่แฝงรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ดวงตาคมกริบกวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไม่ต้อง!...ฉันมีขา เดินเองได้” พริกแกงสะบัดเสียงตอบกลับทั้งที่หางตายังไม่กล้าสบตาเขาเต็มๆ
“พูดแบบนี้ยังไม่เข็ดสินะ...” เขาว่าพลางยักคิ้วอย่างท้าทาย
“นายกลับไปได้แล้ว...เดี๋ยวมีใครมาเห็นแล้วเอาไปพูดต่อ มันจะเป็นเรื่องใหญ่” น้ำเสียงของเธอสั่นน้อยๆ ด้วยความหวั่นใจ
“เห็นแล้วไง...จำเป็นต้องสนต้องแคร์ด้วยเหรอ?” เขาเลิกคิ้ว ดวงตาทอดมองนิ่งๆ อย่างไม่แยแสต่อผลที่จะตามมา
“นายไม่สน...แต่ฉันสน!” พริกแกงกัดฟันตอบอย่างเหลืออด เธอไม่ใช่คนโลกสวยพอจะไม่คิดถึงปากคน
เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนโน้มตัวมากระซิบข้างหู “เมื่อคืนไม่เห็นเก่งแบบนี้นี่...โดนกระแทกแค่สามยกก็หลับค้างกลางอากาศไปแล้ว”
“เพราะนายล่อลวงฉัน!” เธอหน้าแดง หันไปด่าพลางผลักอกเขาเบาๆ
“เธอเป็นเด็กห้าขวบหรือไง...ถึงจ
