ไป่จวินเดินออกมาพร้อมกับคนตัวเล็ก ก่อนจะสั่งคนของตนดูแลจวนให้ดี เขาเอ่ยทักทายซูหลินมินาน เพราะถึงเวลาที่ต้องเข้าท้องพระโรงแล้ว เมื่อมาถึงเหล่าขุนนางที่ยังคงดำรงค์ตำแหน่งก็อยู่กันพร้อมหน้า ขาดก็แต่กลุ่มที่เป็นฝ่ายกบฏเท่านั้น
หรานจวิ้นถูกนำตัวเข้ามา เขามีท่าทีตื่นตระหนกมิน้อยที่คนบนแท่นบัลลังก์มิใช่ไป่จวินอย่างที่คิด แต่กลับเป็นใครมิรู้
แต่ทุกอย่างก็ถูกเฉลยในเวลาต่อมา และความจริงที่เขามิเคยรู้นั่นคือไป่จวินมิใช่พี่ชายแท้ๆ ของตน อีกทั้งยังเป็นเชื่อสายราชวงศ์เก่าที่บิดาเขาแย่งชิงมา เสียงหัวเราะสมเพสตนเองดังขึ้น ยามนี้เขาเหมือนคนเสียสติไปแล้ว ก่อนจะถูกพาตัวไปยังลานประหาร ซึ่งมีเสนาขวาที่สมรู้ร่วมคิดก่อการด้วยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
เสียงสาปแช่งของชาวเมืองดังขึ้นเพราะต่างก็เกลียดชังเคียดแค้นคนเหล่านี้ ทั้งที่ก่อนนั้นบ้านเมืองเจริญและมิเคยเกิดศึกสงครามเลยสักครา แต่พอตระกูลนี้คิดกบฎแคว้นเหลียนก็หล้า
