เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังสม่ำเสมอในความเงียบของห้องพักคนไข้พิเศษ กลิ่นยาอ่อน ๆ ลอยปะปนไปกับกลิ่นกายของทั้งสองที่ยังอบอวลไปด้วยไออุ่นจากช่วงเวลาที่เพิ่งผ่านพ้น
เจเดนพลิกตัวเข้าหาวินกอดอีกฝ่ายไว้แน่นราวกับกลัวว่าถ้าคลายอ้อมแขนออกวินจะหายไปจากเขา ร่างสูงซุกใบหน้ากับซอกคอของอีกฝ่าย สูดกลิ่นหอมจางของเหงื่อและเนื้อผิวที่ยังคงร้อนผ่าว มือแกร่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไม่ยอมให้วินถอยห่าง
“อึดอัดหรือเปล่า ผมนอนทับแขนคุณแบบนี้” เสียงทุ้มของวินกระซิบถาม ใบหน้าที่อยู่ใกล้กันจนแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ดวงตากลมมองอีกฝ่ายอย่างห่วงใย ทั้งที่เพิ่งผ่านเรื่องหนักมาแท้ ๆ แต่ยังมีแรงเป็นห่วงเขาอีก
เตียงคนไข้ขนาดใหญ่ในห้องพักส่วนตัวของโรงพยาบาลกว้างพอให้พวกเขานอนเบียดกันได้สบาย แต่กลับให้ความรู้สึกแคบลงเมื่อมีเพียงร่างของเจเดนและวินแนบชิดกันอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียว
“ไม่ค่ะ พี่อยากให้วินนอนข้างๆ พี่แบบนี้” เสียง
