ณ เพนต์เฮาส์ของเอสเตอร์
กริ้ก!
ประตูห้องปิดลงภายในเพนต์เฮาส์หรูที่มีเพียงความเงียบสงบ ฉันกลับมาจากการไปส่งเก็นที่ห้องและรู้แน่ชัดแล้วว่าห้องเขาคือห้องไหน ซึ่งตัวเก็นเองก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลยสักนิดถ้าเอสเตอร์จะรู้ที่อยู่ตัวเอง เหมือนได้ความสบายใจที่มีเก็นอยู่ใกล้ตัว แต่ก็มีความไม่สบายใจถ้าไอ้บ้าเอสเตอร์เกิดทำอะไรเขาขึ้นมา
ดวงตากลมโตกวดมองไปรอบห้อง ดูเหมือนว่าคนทำความสะอาดห้องและสระว่ายน้ำกลับไปหมดแล้ว นั่นก็เท่ากับว่าจะเหลือเพียงฉันกับเอสเตอร์และเจ้าแมวอ้วนเพอร์เซฟโพนี่ ที่อยู่ก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรขึ้นมาได้หรอก ป่านนี้น่าจะไปนอนเกลือกกลิ้งเงินอยู่ในห้องไหนสักห้อง
“นึกว่าจะไม่มีแรงเดินกลับมาซะแล้ว ไม่ไปย้อนความคิดถึงกันในห้องหน่อยเหรอหรือทำแล้ว...มาเร็วกว่าที่คิด” เสียงทุ้มต่ำของผู้เป็นเจ้านายดังขึ้นจากด้านหลัง เหมือนวิญญาณเลย โผล่ไปโผล่มาในทุกที่และฉันก็ไม่ทันได้รู้ตัวด้วย
“อยู่ใ
