ใบหน้าชาไปทั้งหน้า มือสั่นจนต้องกำมันเอาไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น ครั้งนี้ไม่ได้มาแค่คำว่าตำรวจอย่างที่เขาชอบพูดแล้ว แต่มาถึงยศ ตำแหน่งที่ถูกต้องจนฉันไม่สามารถดิ้นหลุดไปทางไหนได้เลย การหนี กลบเกลื่อนมันอาจจะไม่ใช่วิธีที่ควรจะทำอีกต่อไป
แต่ถ้ายอมรับเท่ากับตาย ฉันไม่ยอมให้มันจบแบบนี้หรอก...งั้นก็ไม่ยอมรับซะอย่างแล้วใครจะทำไม
บรรยากาศภายในห้องมีเพียงความเงียบและน่าอึดอัด เอสเตอร์ขยับตัวถอยออกห่างลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูงของตัวเอง จากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องแต่งตัว ให้ฉันวิ่งหนีออกไปตอนนี้ก็ดูจะเป็นวิธีที่โง่และตัวเองก็ไม่คิดจะทำ ดวงตากลมมองไปยังประตูห้องที่เอสเตอร์หายเข้าไป ไม่นานเขาก็ออกมาในสภาพเปลือยท่อนบน ช่วงล่างมีผ้าขนหนูพันเกาะรอบเอวอยู่ ในมือมีผ้าขนหนูอีกผืนเดินมาหาฉันแล้วยื่นมาให้
“ปิดตัวเองหน่อยมั้ยหรือจะต่อ...”
พรึ่บ!
ไม่ต้องรอให้เขาพูดจบประโยค ผ้าขนหนูผืนนั้นถูกดึงมาแล้วนำมาพั
