(เอสเตอร์)
นัยน์ตาคมจ้องมองภาพความวุ่นวายตรงหน้าจากภายในตัวรถที่นั่งอยู่ มือหนาปลดกระดุมเสื้อออก แม้ว่าความเย็นจะถูกเร่งขึ้นจนสูงสุดแต่เม็ดเหงื่อเริ่มซึมตามหน้าผากและต้นคอ ไม่มีอาการมึนหัวอาจจะเพราะเขาไม่ใช่พวกที่คออ่อน เมาง่าย แต่ภายในร้อนรุ่ม ความรู้สึกต้องการเริ่มก่อตัว
ออกฤทธิ์เร็วจังวะ ยังไม่ถึง 10 นาทีเลย...
ตัวรถค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไป ในขณะเดียวกันรถอีกคันที่เซรินถูกจับใส่ไว้ท้ายรถก็ขับตามมาด้วยเช่นกัน อยู่ในนั้นแค่ไม่ถึง 20 นาทีไม่น่าทำให้ตายได้หรอกหรือจะตายก็เชิญ
“ถ้าตายระหว่างทางก็เอาไปโยนทิ้งได้เลย ไม่ต้องเอากลับมาให้กูเห็น” แต่ดูจากสภาพไม่ใช่คนอ่อนแอสักนิด ถึงจะพยายามทำตัวให้คิดว่าแบบนั้นก็เถอะ แล้วอีกอย่างเรื่องชื่อเขาก็รู้ตั้งแต่แรกว่าเธอนั่นแหละที่พูด ก็เราเคยเจอกันมาก่อน แค่นึกไม่ถึงว่าจะเก่งการแสดงขนาดนั้น
“ครับเจ้านาย” เสียงลูกน้องขานรับคำสั่ง ส่วนเขานั่งอยู่เงียบ ๆ
