“ใช้ติดหูไงคะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่แสดงออกถึงอาการตกใจแต่อย่างใดกับสิ่งที่อยู่ในมือเขา ถึงจะแสดงออกเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ในหัวจะพยายามคิดว่าอีกฝ่ายรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือว่ามันหลุดออกมาจากปลอกคอโพนี่
“....”
“ก็เจาะเพิ่มให้อีกรูมากับมือนี่คะเจ้านาย จำไม่ได้เหรอ?”
“....” ดวงตาสีน้ำตาลคาราเมลจ้องมองมาอย่างจับผิด เขาเองคงกำลังจับอาการผิดปกติของฉันอยู่เหมือนกัน
“ว่าแต่ไปเจอที่ไหนเหรอคะ ฉันหามาตั้งหลายวันแล้ว”
“....”
“ขอบคุณที่เก็บมาให้นะคะ” มือเล็กแบไปตรงหน้า รอรับของจากอีกฝ่ายแต่เขากลับนิ่งเฉย
“ขอยืมก่อน อยากรู้ว่าข้างในมันมีอะไร” ไม่คืนแต่จะเอาไปตรวจสอบดูงั้นเหรอ ไม่ได้สิ...
“ก็แค่ต่างหูค่ะ”
“....” เอสเตอร์ใช้สายตามองมาแล้วเก็บของสิ่งนั้นลงในกระเป๋าเสื้อ ให้เขาเอาไปไม่ได้เด็ดขาด เช็กยังไงก็รู้ว่ามันคือกล้องติดตาม
“เจ้านายสงสัยเหรอคะ แล้วคิดว่ามันคืออะไร?” ฉันค่อย ๆ พ
