“ฟลินต์โรคจิตป่ะเนี่ย” พาฝันฮึดฮัดหน้าบูดบึ้ง ฟลินต์แก้มัดเธอออกจากหัวเตียงหลังจากกลั่นแกล้งเธอจนพอใจ แผ่นหลังขาวเนียนบัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยจากปากร้ายกาจ เป็นจ้ำสีแดงถ้วนทั่ว ไม่เว้นแม้แต่ช่วงขาอ่อน เธอจะได้ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าโชว์อะไรได้อีก อย่างน้อยก็เสื้อแขนยาวคอปิด กระโปรงหรือกางเกงคลุมเข่าไปอีกเป็นอาทิตย์
“กล้าว่าผัวโรคจิตเหรอ” ฟลินต์อุ้มร่างเปลือยเปล่าขึ้นมานั่งในท่าหันหน้าเข้าหากัน ก้มลงไปขบกัดริมฝีปากนุ่มอย่างหยอกเย้า พาฝันทำให้เขารู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจราวกับกลับไปเป็นหนุ่มอีกครั้ง
“อื้ออออ เจ็บ แกะเลย ข้อมือพาฝันแดงหมดแล้ว” พาฝันยื่นมือไปให้ฟลินต์แก้เนคไทออก
“แค่นี้ก็หลุดแล้ว” ฟลินต์จับรวบปลายเนคไททั้งสองข้างสอดวนเข้าด้านในข้อมือเล็ก ก่อนจะออกแรงกระตุกเบาๆ ปมที่มัดอยู่ก็คลายออก เนคไทเส้นสวยทิ้งตัวบนต้นขาเธอราวกับใบไม้ร่วง
“ทำไมง่ายอย่างนี้” ฟลินต์ยิ้มในความเป็นเด็กน้อยของพาฝ
