“ฮึก...”
ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมลำธารที่ไม่มีผู้คน มิเกลแอบมานั่งร้องไห้เพียงลำพัง เธอกอดเข่าเอาใบหน้าซุกลงไป ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มจนเปรอะไปหมด ทั้งเจ็บใจและอาย ทุกอย่างประดังประเดเข้ามา เธอคิดว่าตัวเองเข้มแข็งมากพอแล้ว แต่ก็ไม่เลย ไม่ได้เข้มแข็งเลยสักนิด
แค่นึกถึงเรื่องเมื่อคืน และการกระทำของมาร์ตินเมื่อครู่ เธอก็กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แต่ความเจ็บที่กายไม่เท่าในใจ มิเกลไม่รู้ว่าหลังจากนี้เธอต้องทำอย่างไร อยากติดต่อบิดาแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าใครจะช่วยเธอได้เลย มิเกลเงยหน้าขึ้นจากหัวเข่าตัวเอง ทอดมองไปที่ลำธารกว้างซึ่งใช้อาบน้ำทุกวัน
เธอจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ...
“คุณ”
สูดน้ำมูกอีกครั้งก็ได้ยินเสียงเรียกจากใครบางคน มิเกลรีบยกมือเช็ดน้ำตาและหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นร่างสูงใหญ่ของไผ่เดินเข้ามา
“มานั่งทำอะไรตรงนี้”
“คือ...”
มิเกลลุกขึ้นยืนและปัดเศษใบไม้ที่ก้นตัวเอง เธอ
