หลายวันถัดมาหลังจากเสร็จงานศพตาวี หมู่บ้านก็กลับมาปกติ ชาวบ้านยังออกทำมาหากินและดำรงชีวิตกันต่อ ทางด้านแก้วตา หลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จก็นั่งอ่านหนังสือที่แคร่ไม้ใต้ต้นมะขาม กระทั่งเห็นชาวบ้านที่มารักษาอาการป่วยกับหมอธรรมขับรถออกไปแล้ว เธอก็รีบหอบหนังสือเดินขึ้นไปบนบ้าน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”
มือหนาเลื่อนไปลูบไล้แก้มเนียนนุ่ม เมื่อเห็นเธอทำใบหน้าบูดบึ้ง อีกทั้งคิ้วสองข้างยังขมวดมุ่นจนเสอดไม่ได้ที่จะนวดให้คลายออก ทั้งที่ใบหน้าเขานั้นมองเธอด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ เอ็นดูร่างเล็กที่นั่งอยู่ด้านหน้า
“ก็มันยากมากค่ะ สมองกลวง ๆ อย่างหนูไม่น่าจะรอดแน่”
พอได้ยินแบบนั้นแขนกำยำก็โอบกอดรอบเอวเล็กอุ้มเธอมานั่งกลางหว่างขา ดึงเธอขยับเข้ามานั่งอิงกายขณะตัวเองนั่งพิงหมอนขิดอยู่ จากนั้นก็ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แก้มเนียนนุ่มพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ตรงไหนยาก?”
เมื่อรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนรดลงยั
