“สิ่งที่เขาทำไว้กับรติมามันเกินให้อภัย น้องสาวคนเดียวของผมต้องตายอย่างน่าสงสาร อาทิตย์สุดท้ายก่อนที่เธอจะตาย เธอผอมจนเหลือแต่กระดูก ริมฝีปากแห้งจนแตกเลือดไหลแต่เธอยังไม่ยอมกินอะไร หมอต้องให้อาหารผ่านสายน้ำเกลือแทน เธอเหมือนคนที่มีร่างแต่ไร้หัวใจ ไม่ต่างจากซากศพดีๆนี่เอง”
ภาพวาระสุดท้ายของรติมา ยังคงติดตาผู้เป็นพี่ชาย ร่างผอมแห้งเหมือนไม้กระดานผุๆ นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนป่วย แก้มตอบและซีดจนแทบไม่มีสีเลือด ดวงตายาวเรียวแห้งผากไร้รอยสดใส ไม่เหลือเค้าน้องน้อยแสนซน ร่าเริงเหมือนกระต่ายป่าคนนั้นของพี่ชายเลย เธอไม่ยอมกินอะไร ไม่ยอมพูดกับใครแม้แต่เขาที่เป็นพี่ชาย หมอบอกว่าเธอมีอาการทางจิตด้วยโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรง หัวใจของคนเป็นพี่ร้าวรานจนแทบขาดใจตายตาม หากไม่มีภรรยาและลูกชายคอยประคับประคองจิตใจไว้ เฟอร์นันโดอาจตายตามน้องไปอีกคน
“ตอนนั้นถ้าผมรู้ว่าเป็นเขาที่ทำให้รติเสียใจ ผมคงแล่นมาควักหัวใจเขาไป
