“อะไรกันปลาย เธอจะบ้าเหรอ!” นภวินท์หมุนปิดก๊อกน้ำ เมื่อสำลักน้ำจนหายใจไม่ทัน
ร่างเพรียวบางของปลายรุ้ง ในชุดกางเกงเล กับเสื้อยืด ยืนท้าวเอวมองคนที่นั่งตัวเปียกอยู่บนพื้นห้องน้ำ ด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ก็ทำให้นายหายบ้าไงวินท์ หมาบ้ามันกลัวน้ำ ฉันเลยใช้น้ำรักษานายไง”
“ฉันไม่ใช่หมานะ และไม่ได้บ้าด้วย!” นภวินท์ใช้มือลูบน้ำบนหน้าทิ้ง สะบัดศีรษะไล่น้ำที่เข้าหูออก “อย่าเล่นบ้าๆแบบนี้ได้มั้ยปลาย ฉันไม่มีอารมณ์”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จ้องหน้าเพื่อนสาวอย่างโมโห หากอีกฝ่ายไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย ด้วยติดนิสัยเป็นลูกพี่มาจนชิน เบ๊อย่างนภวินท์จึงไม่ทำให้คนตัวเล็กกว่าหวั่นไหวสักนิด
“รีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวจะไปไม่ทันส่งกี้กับคุณภัทรเขา”
“ส่งกี้ ส่งไปไหน” นภวินท์หูผึ่งเมื่อได้ยินชื่อกีรดารินทร์
“วันนี้เขาจะทำพิธีฝังศพกี้กับคุณภัทรที่สุสานคริสต์ เราจะไปส่งเธอเดินทางไกล” น้ำเสียงของปลายรุ
