เจ้าของตักเขย่าไหล่คนนอนสบายให้ลุกขึ้น แต่ชายหนุ่มไม่ยอมตื่น มีเพียงเสียงอืออาในคอ ใบหน้าซีดๆเมื่อคืนวานแดงกล่ำด้วยพิษไข้ หญิงสาวเอาหลังมือแตะแก้มและหน้าเขาดูแล้วสะดุ้งด้วยความร้อนจัด
“ตายแล้วนายเป็นไข้นี่ ! ” กีรดารินทร์อุทานด้วยความตกใจ
ความร้อนจากเนื้อตัวของนภวินท์แสดงให้เห็นว่า บาดแผลของเขาคงอักเสบหรือติดเชื้อไปเรียบร้อยแล้ว หากไม่รีบพาไปรักษาคงต้องฝังเขาไว้กลางป่านี้แน่ๆ
“แล้วเราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย ฉันจะพานายกลับบ้านยังไง”
กีรดารินทร์มองไปรอบกายที่เริ่มสว่างเพื่อหาทางออกจากป่าแห่งนี้ แสงแรกของอรุณรุ่งฉาดฉายทีละน้อย นกกาบินออกหากินส่งเสียงลั่นราวป่า นับว่าเป็นโชคดีของทั้งสองที่เมื่อคืนฝนไม่ตกลงมา เพียงแค่ตั้งเค้าครึ้มๆให้เห็นเท่านั้น ลูกสาวเจ้าพ่อจับไหล่คนเจ็บยกให้ออกจากตักเอาตัวไปพิงไว้กับต้นไม้ ขาทั้งสองข้างชาหนึบไปหมด กว่าจะลุกไหวต้องสลัดขากับทุบแรงๆอยู่หลายครั้ง
“นอนสบายอยู
