“แผลแกเป็นไงบ้าง” เขาถามน้องชาย
“เจ็บไม่แพ้แผลของนายหรอก”
นภวินท์ไม่ละนิสัยชอบกวนพี่ชาย เขามองแขนขวาของพี่ชายฝาแฝด แล้วมองแขนซ้ายของตัวเอง เขากับฆนากรเป็นฝาแฝดที่นิสัยต่างกันสุดขั้ว ยามนี้กลับมาบาดเจ็บพร้อมกัน แต่เป็นแผลคนละข้าง คงไม่มีใครจำผิดอีกกระมัง
“คุณแม่กับคุณพ่อเป็นห่วงแกมาก ปลายรุ้งด้วยเธอเป็นห่วงแก...” ฆนากรหันหลังให้น้องชาย ขณะเดินมายืนพิงขอบหน้าต่าง
แผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนอยู่ค้อมลงเล็กน้อย เมื่อเจ้าของถอนหายใจแรงๆ
“แกคิดยังไง ถึงเอาตัวลูกสาวนายภัทรไปขังไว้”
“ไม่คิดอะไรหรอก แค่อยากแก้เผ็ดคืนบ้าง แค่นั้นเอง”
นภวินท์หัวเราะเสียงขื่น เขารู้ดีว่าเรื่องที่เขาทำ มันสร้างปัญหาให้ใหญ่กว่าเดิมแค่ไหน
“แกแก้เผ็ดเขาแรงเกินไปหรือเปล่า” คนเป็นพี่หันมามองหน้าน้องชาย สายตาเข้มดุ
“มันแรงมา เราต้องแรงกลับสิ นายไม่โดนอย่างฉัน นายไม่รู้สึกหรอก” คนเป็นน้องยังไม่ยอมรับผิด
“คนอย่างน
