ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ใบหน้าเรียบเฉยมีรอยยิ้มบางๆแตะมุมปากเล็กน้อย ดวงตาสีเข้มมองหน้าเธอนิ่งสงบ ไม่มีแวววิบวาวเหมือนแววตาของนภวินท์เลย นี่หรือนายฆนากร อรรถไกร แฝดผู้พี่ของนภวินท์
“แล้วนายวินท์ล่ะ เขาอยู่ไหน” เธอถามถึงคนคุ้นเคย รู้สึกอึดอัดกับสายตา เย็นเยียบเหมือนน้ำแข็งของอีกฝ่ายขึ้นมา
“เขาพักอยู่อีกห้องน่ะ หมอบอกว่าคุณเป็นไข้มาลาเลีย โชคดีที่อาการติดเชื้อไม่หนักมาก รักษาได้ทัน”
ฆนากรมองท่าทางกระสับกระส่ายนั้นอย่างเอ็นดู เสียงของเธอหวานใสฟังเพลินเหมือนเสียงนก ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างระแวงนิดๆ หากเจ้าตัวไม่ได้แสดงท่าทีเกรงกลัวเขานัก ศีรษะเล็กๆเชิดตรงลักษณะมั่นใจในตัวเอง สมเป็นลูกสาวเจ้าพ่อ
“แล้วพวกนั้นล่ะ พวกฝรั่งนั่น”
“พวกนั้นเอาคุณกับนายวินท์มาปล่อยไว้ที่โรงพยาบาล แล้วก็เผ่นไป” ฆนากรบอก เขายิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังจากหญิงสาว
“ผมสัญญาว่า จะส่งตัวคุณกลับไปหาพ่อของคุณ คนของผมติดต่อไปแ
